RAFA KALKMIŞ BİR HAYAT

Işıklar kapanmış,
Yollarda bir kimse bile yok,
Umutlar rafa kaldırılmış,
Güneş ışığını kaybetmiş,
Gökyüzünün maviliği dönmüş karaya.
Deniz de bir balık bile salınmıyor,
Martılar desen gitmiş uzaklara,
Ağaçlar yaprak açmaz olmuş,
Kuşlar ise kaçtılar insanlardan
Gittiler yeni hayallere
Kaldık biz bir başımıza
Bu boş şehirin,
Boş sokaklarında acınası halimizle...

Bir umut doğsun isterdim yüreğimde
Bir çiçek filiz versin isterdim
Mutluluklarımda...
Bir kuş konsun isterdim
Temiz hayallerimi süslesin diye
Suya dokunup yazmak isterdim
Bir mutlu çiftin romanını

Şimdi inceden bir rüzgar eser
Ruhuma işler havanın soğuğu.
Beklerim öylece sahilde
Sönmüş hayallerimle birlikte.
Bir şişenin dibinde görürüm
Kaybolmuş hayatımı.
İçki masalarında bulduğum
Yalancı mutluluklarda.
Bir yalan olur solarım sessizce.
Sonra da bir karanlıkta
Sarhoş halimle ayakta duramayıp
Düşerim soğuk betona, kaldırımlara
Oturup ağlarım
Bu berbat halime...
Kaldırımlar bile dile gelir
Sen ne haldesin be adam diye
Cevap veremem onlara
Susar giderim karanlık bir sokağa girerek
Kaybettiririm izimi ölüme

Ama şimdi solmuş bir hayatta
Ağacından düşen bir yaprak misali
Düşüyorum dalımdan.
Esen sert rüzgarlarla birlikte
Bilmediğim uzak diyarlara savrulup.
Gidiyorum tanımadığım hayatlarda
Bir mutluluk bulmak üzere...

Mevsimler değişip geçip gitse de
Bir yağmur tanesi gibi
Kaldırımlara düşüp ıslanıyorum sessizliğimde.
Sesimi ne bir insan duyuyor
Acımı ne bir kimse anlıyor.
Bataklıklara gömülmüş hayatım
Ve kararmış bahtımla birlikte.
Karışıyorum kuytu sokaklara.
Ölümün kuytuluklarda
Kol gezdiğini bilsem de
Yürüyorum ölümün sıcak kollarına.
Ellerimde solan güllerle birlikte
Bir tatlı ölümü karşılıyorum.
Bedenimden çıkan ruhumla birlikte
Bir hayatı rafa kaldırıyorum
Kimselerin haberi bile olmadan...