KELEBEK MİSALİ ÖMÜR

Bir kelebeğin ömrü gibiydi hayat
Bir günlük hayatımızın
Çeyreği olan çocukluğumuzda verdiklerini
Günün kalanında alıyordu her birimizden
Ne hayallerimiz kalıyordu,
Ne de çocukken ki büyük hayallerimiz.

Bir zamanlar sığmıyordu
Sayfalara sevinçlerimiz.
Anılarımızdan oyuncak yapıp
Geleceğe köprü kuruyorduk.
Şirin çiçeklerle süslenmiş sokağımızda
Koşuyorduk sonrasını düşünmeden.
Düşüyorduk kanıyordu kolumuz, bacağımız.
Düşünmüyorduk acıyı da,
Kanayan yaramızı da.
Ama hayattı bu
Yüreklerimiz yerlerinden sökülmüşcesine
Hayallerimizde gitti,
Tutunduğumuz yaşam da.
Şimdi düştüğümüzde bedenimiz yerine
Ruhumuz kanıyor ellerimizde

Kelebek misali hayatta
Ömrümüzün kalan yarısında
Karıştı gölgelerimiz bir oyuna...
Bir kuklacının elinde
Oynatıldık rolden role
Gözlerimizden yaşlar süzülse de
Bakmadı kimse yere düşen yaşlarımıza.
Savurdukça savurdu her birimizi hayat
Mühürledi gözlerimizi,
Kilit vurdu hayallerimize.
Tutsak kalan bedenlerimizle,
Karanlıkta kalan gözlerimizle
Uzaktan duyulan bir çocuk sesi gibi
Sessiz sessiz ağladık her birimiz

Hayat sokağının yitik sakinleri bizler
Bu gece susuyorduk
Kaybettiklerimize...
Bir günlük ömrümüz eriyordu sona.
Ve çıktığımız kabuktan
Bir günlük kısa hayatımızda.
Erdiğimiz birkaç mutlulukla.
Saatin on ikiye vurduğu anda
Hayatımızın son ding dongu çalarak
Göçüyorduk usulca...

Biz gitsekte geçiyordu
Yerimize bir başka kelebek
Ve ay ışığında parlayan kanatlarına
Dokunuyordu bir insanın eli...

Kelebeklerin hayatları bizden kısaydı.
Kızamazdık onlara,
İsyan edemezdik tanrıya
Bize mutlu yaşanabilecek
Koca bir ömür bahşediliyorken...