HÜZÜNLÜ İSTANBUL

Umutsuz bir sabaha kalkıyorum.
Hayatıma çekilen perdeleri
Aralıyorum usulca.
Şehre açılan evimin gözünden
Çürüyen hayallerime
Üzerime kapanan yollara bakıyorum

Gidemiyorum hiçbir yere
Bir yoklukta geçmeyen yaramla
Tutunmaya çalışıyorum
Puslu havadaki bir İstanbul’da
Bir sevgiliyle olan anılarımda kalmaya

Bir şehir gibi gözlerinde
Gez gez bitiremiyorum sevdiğimi.
Sonu yokmuşcasına
Atılıyorum gözlerindeki şehre
İstanbul gibi yedi tepesinde
Bulmaya çalışıyorum sevgisini
Bir bulutun ardında saklanan güzelliğini.

Bir gülücük gibi mutlu etmişti İstanbul beni
Sonsuzlaşmıştı sayesinde
Bir güzelin hoşluğu anılarımda...
Silememiştim güzel günlerimden onu.
Şimdi geriye de getiremeden.
Susuyorum öylece kendi sessizliğimde

Çöküyor hayallerimin İstanbul’u.
Hüzünle izliyorum
Tükenen hayatları,
Her bir çığlıkta giderek biten umutları.
Sessizce seyircisi oluyorum ölüm tiyatrosunda
Biletleri kesilmiş bir ölüm oyununun.

Sevdiklerim alınsa da benden
El uzatıpta kurtaramıyorum onları
Sırat köprüsü misali hayattan...
Ay gibi parlayan anılarımda
Unutamayan bir sevgili misali
Bir sevgiliyi kucaklıyormuşcasına
Sarılmıştım hayata...

Ama şimdi çöküyor inşa ettiğim her şey
Yıkılıyor hayallerimin evi
Tek tek çürüyor odalar
Ve hüzünlü İstanbul
Gözlerdeki yaşlar gibi
Süzülüyor sokaklarından
Hafifçe denize karışarak
Gidiyor kendisinden İstanbul
Kendisini bekleyen kötü sona
Hüzünlü şarkılarla...