Çýk gel artýk saklandýðýn tozpembe bulutlarýn arasýndan. Güneþ açsýn, yaðmur dinsiz, toprak kurusun, çimenler yeþersin, çiçekler açsýn artýk ruhumda. Bedenimin neþesi gözlerimden okunsun, soranlara dilimden adýn dökülsün. Küçücük mutluluklar yetmez oldu artýk bana, huzur lazým artýk bana. Belki bedenimin yaþýyla ruhumun yaþýnýn arasýndaki farktandýr anormal isteklerim.

Nice umutsuzluklarýn ardýndan nice umutlar doðdu yeniden içimde. O kadar büyük bir alem ki düþlerimi kurarken umut ettiðim dünya ve içinde yok olanlarla birlikte var olanlar iç içe. Belki hayal beklide bir düþ gerçekleþmesi imkansýz. Ne olursa olsun ben yokkende vardý düþler alemi ve ben varkende var, ben yokkende olacak birilerinin düþünde.

Bir gün mimar Sinan’a bir buyrukla gidip orada bir cami yapýlmasý söylenmiþ ve vakit kaybetmeden gidip inþaata baþlamýþ. Cami bitmiþ sýra minareye gelmiþ ve minarenin yarýsýný yapýp iþçilere tatil vermiþ. Gel zaman git zaman derken padiþahýn kulaðýna kadar gitmiþ. Caminin minaresini yarým býrakýp kaçtý gitti diye. Padiþah hiddetlenip hemen bir ferman çýkartýp hemen yanýna çaðýrmýþ bizim Sinan’ý . Sinan acele ile padiþahýn huzuruna çýkýnca padiþah sormuþ Sinan anlatmýþ nedenlerini tek tek neden yarým kaldýðýnýn minarenin. Padiþah anlamýþ Sinan’a aferin demiþ. Sinan derdini padiþahýn anlayacaðý dilde anlatmamýþ olsaydý ne Sinan’da baþ nede minarede taç olurdu. Sinan’nýn cevabý basitti ama padiþahýn padiþahlýðýný yüceltmiþti. Ne demiþti Sinan:
-     Hünkarým emrinizle dediðiniz yere adýnýza yakýþýr bir cami yaptým. Lakin topraðý yumuþaktý. Ýstedim ki minaresi de cami gibi adýnýza yakýþýr heybetli ve görkemli olsun. Adýnýz gibi uzun ömürlü olsun. Yarým býraktým ki temeli otursun, sizin halkýn gönlünde yerinizin oturduðu gibi, saðlamlaþtýðý gibi saðlamlaþsýn ve nesiller boyunca ne eðilsin nede bükülsün, ne çöksün nede göçsün.

Sorular sorma sende ferman veren padiþahlar gibi bana çünkü ne ben o Sinan’ým nede sen o padiþah. Bir nedeni var iþte her þeyin. Bir düþ bir gülüþ, bir umut bin mutluluk.