En büyük silahýmýydý korkularý, yoksa korkular yaþayacak vaktimi yoktu bilinmez ama o her zaman güvenli limanlarda konaklardý. Sessizdi ve sessizliðini ancak kardeþi bozabilirdi. Nedense kardeþi ile bir türlü anlaþamazdý. Çünkü o kardeþine hiç benzemezdi, yapmadýðý veya yapmaktan çekindiði her þeyi birer birer yapardý ve korkmazdý yaptýklarýndan, çünkü korkmak için yapmazdý bir þeyleri, sadece yaþamak için ve hayattan tat almak için yapardý kardeþi. Elif kardeþini her ne kadar sevsede bir abla olarak kardeþinin ona benzemesini istiyor ve bunun için çaba harcýyordu fakat kardeþi Elif’in bir kopyasý deðildi, o farklýydý. Nasýl gök yüzünde görünen yýldýzlarýn hepsi ayný gözüksede her birinin diðerinden farklý olduðu gibi. Bunu çok sonralarý anladý fakat en güzel yýllarý geçip gitmiþti, elinde kalan ise asla yapamadýklarý ve yapamayacaklarýydý. Oysa Elif sýnýfýnýn en iyisi olma hayalindeydi, önce sýnýfý sonra okulu ve bunun için çok çalýþmalýydý, ideallerindeki mesleðe ulaþmak için ve hayalini kurduðu hayatý yaþamak için çok çalýþmalýydý ama hayalinde olmazsa olmaz dediði bir mesleði yoktu çünkü o en iyisi olma peþindeydi. Elif sanýyordu ki en iyisi olduðunda istediði yere ulaþabilecekti. Ýstediði yer her zaman deðiþti önce öðretmen, sonra doktor… o baþardýkça derslerden aldýðý notlar yükseldikçe her þey olabileceðini sanmaya baþlamýþtý. Fakat kardeþinin öðrendiði hayat tecrübesinin binde birine bile sahip deðildi. Çünkü hayat sisteme ayak uydurmakla yaþanýr. Ne kadar baþarýlý olursanýz olun sistem size uymayacaktý. Bulut yaðmur yaðdýrmak istesede rüzgarýn götürdüðü yere yaðabilirdi ancak. Bir martý ancak denizde karnýný doyurabilir, bir þair þiirlerinde yaþayabilirdi ancak. Güneþ dünya var olunca hayat verebilirdi ancak. Fakat Elif güneþ olmak istemekteydi ve dünyanýn varlýðýndan haberdar deðildi sanki.

Yaþayamadýklarýný üst üste konunca yaþamak ne kadarda zordu. O denizlerin en büyük, en güzel, en güçlü balýðý olduðunda denizden çýkýp karada da yaþayabileceðini sanýyordu. Ýste hayattan öðrenemediði buydu. Nerede yaþamasýný, hayatta kalmasýný öðrendiysen orada yaþayabilirdin ve baþka hayatlar göründüðü gibi deðildi, her yaþamýn bir zorluðu, bir alýþkanlýðý vardý ve ne kadar çok hayat yaþamýþsan o kadar çok tat almýþsýn demekti. Elif düþündü hadi okulu kýrmanýn tadýný al bakalým, bir sevgili ile çay bahçesinde kimselere görünmeden oturmanýn verdiði heyecaný yaþa bakalým. Sonra yine hayýr dedi olmasý gereken benim ve ben doðruyum yaptýklarýmla ve yapmadýklarýmla kendinden emin bir þekilde. Fakat yine unuttu onun için dünyanýn varolmadýðýný, onun için deðildi dünya, her kes içindi, küçük bir çocuktan, binlerce yýl önce yaþamýþ bir ihtiyara kadar herkes içindi ve herkesin gideceði bir tek yer vardý, yaklaþýk iki metrekare. Birde ruhun geldiði yere gitmesi. Bütün gerçek buydu aslýnda götürebildiðimiz tekþey yaþadýklarýmýzla birlikte tecrübelerimizdi ve bunu bile görmeden, bilmeden, doðruluðuna emin olmadan bilinmeyene inandýðýmýz için düþünüyorduk.

Elif hayatý aslýnda üniversite yýllarýnda kavramaya baþlamýþtý ve kendisiyle olan çeliþkileride bu yýllarda baþlamýþtý. Çünkü kazandýðý okulda yeni insanlarla tanýþtýkça lisede boþu boþuna saatlerce ders çalýþtýðýnýn farkýna varýyordu. Diploma notlarý Elif’inkinin yarýsý kadarla olanlarla ayný sýnýftaydý ve diplomasýný aldýðýnda da onlarada Elif’e dedikleri gibi hitap ediyorlardý. Ýþin en kötüsü çalýþmaya baþladýðýnda onlarda ayný ücreti alýyor, onlarda ayný iþi yapýyordu. o zaman anladý hayattan kaybettiklerini, o zaman anladý boþuna olan çabasýnýn ona kazandýrdýklarýnýn yanýnda çok þey kaybettirdiðini. O zaman anladý ki sistem onun bir parçasý deðil aksine o sistemin bir parçasý ve kaybettiklerini kazanmak, hayattan alamadýklarýný alabilmek için çaba harcamaya, hiçbir çaba sonuçsuz kalmaz ama her yaþýn tadý bir baþka ve her þey zamanýnda bir baþka tat býrakýr damaklarda. O yüzden kardeþinin yüzündeki gülümseme Elif’inkilerden hep daha farklý ve daha tatlý.