ï¿½zEdebiyat - eylï¿½l - Yï¿½reï¿½imin ï¿½ï¿½ï¿½mesi

Ege'nin kýyýsýnda, Türkiye ile Yunanistan arasýnda küçük bir balýkçý kasabasý. Haritanýn üzerinde gezinen parmaklarýmýn durup kaldýðý yer... Ýstanbul'da üþüyorum. Havasý deðil, yürekler buna sebep... Yollara düþtüm yine...
Birkaç yýldýr annem ile mektuplaþmak çok zorlaþtý. Ýki ayda bir mektup aldýðýmda kendimi þanslý sayýyorum. Ben ise her hafta yazýyorum. Buradaki hayatý, insanlarý, havayý suyu yazýyorum. Ýyi olduðumu, merak edilecek bir þeyin olmadýðýný yazýyorum. Annemle hiç konuþmadýðým kadar uzun yazýyorum. Kartpostallar gönderiyorum; Galata, Sultan Ahmet Camii, Türkiye'den manzaralar... Telefonda konuþmak için haftalar sonrasýna sözleþiyoruz. Gün, saat belli olunca Postane'de bekliyor annem, arýyorum. Ahizenin diðer tarafýndan tedirgin bir "alo" geliyor. Sesimi duyduðunda rahatlýyor. Hal, hatýr sormalar, sonra annemin hýçkýrýklarý... Ýstanbul'da boðuluyorum. Karar verip çýkýyorum yola. Yine bir kandýrmacaya sýmsýký tutunuyorum... Haritayý tekrar tekrar açýp bakýyorum.

Uçsuz bucaksýz tarlalar, tozlu köy yollarý, kasaba panayýrlarý kenarýndan, büyük baþ hayvan sürüleri arasýndan haritadaki noktaya doðru yol alýyor bindiðim otobüs. Cam kenarý oturuyorum, yanýmdaki koltuk boþ. Rüzgar var, toz bulutu dolanýyor havada. Bulduðu her delikten otobüsün içine dökülüyor. Kasabaya yaklaþtýkça yolcular azalýyor. Akþamýn karanlýðý koyulaþmaya baþladýðýnda yolculuðun sonu da gelmiþti.

Birkaç sarý ýþýklý sokak lambasýnýn aydýnlattýðý küçük kasaba meydaný neredeyse ýssýzdý.
Yakýnlardan gelen hayvan sesleri, köpek havlamalarý sessizliði bölmekteydi. Yanlýþ mý geldim diye düþünürken birisinin bana seslendiðini duydum. Yola çýkmadan önce kasabanýn tek otelinin numarasýný bulup telefon etmiþtim. Beni karþýlamaya gelen de orada çalýþan onbeþ yaþlarýnda bir çocuk. Otobüsün bagajýndan bavulumu alýp meydanda birleþen birkaç sokaktan birine girdik. Ýki üç dakika sonra gideceðimiz yere varmýþtýk; meðer otel sokaðýn hemen baþýndaymýþ. Bahçe içinde, aðaçlarýn arasýnda üç katlý bir bina. Büyük, yaþlý bir asmanýn altýnda geniþ bir çardaðý fark ettim önce. Orada oturan birkaç kiþiden bir tanesi kalkýp geldi: "Yeni misafirimizsiniz sanýrým? Hoþ geldiniz, yemeðe buyurmaz mýsýnýz?"
"Odama çýksam? Biraz yorgunum da..."
"Ne demek, tabi ki!"
Birden telaþlanmýþtý, otel sahibi olduðunu düþündüðüm kiþi. Yanýmdaki çocuða döndü:
"Ver bakalým valizi, ben çýkarýrým; sen evine gidebilirsin ama sabah erkenden burada ol, tamam mý?" Sonra bana yol göstermek için elini kaldýrdý.
"Buyurun..."

Üçüncü katta bana ayrýlmýþ olan odaya çýktýðýmýzda otel sahibinin kapýyý ardýndan kapatmasýný bekledim. Kilitleyip birkaç dakika öylece, hiçbir þey yapmadan, düþünmeden olduðum yerde kaldým. Sonra etrafýma bakýndým; bir karyola, hemen yanýnda üzerinde su dolu bir sürahi ve bardak olan komodin, bir koltuk ve duvar dibinde küçük bir elbise dolabý. Oda kapýsýnýn sol tarafýnda yarý aralýk, banyo olmalý diye düþündüðüm, bir baþka kapý.
Bir de odanýn küçük bir balkonu vardý, bu hoþuma gitti, gülümsetti beni.

Birden bir üþüme geldi; önce içimde hissettiðim bir titreme bütün bedenime yayýlmaya baþladý. Yataðýn bir köþesine kývrýlýp gözlerimi sýmsýký yumdum. Titreme gittikçe þiddetleniyor, sanki aðustosun ortasýnda deðil de kýþ ayazýnda kalmýþ gibiydim. Ýçimden "sakin ol, sakin ol..." diye tekrarlayýp duruyordum. Yavaþ yavaþ kendime gelmeye baþladýðýmda uykuya dalmak üzere olduðumu anladým. Uzun zamandýr hasret kaldýðým uyku... Gözkapaklarým gittikçe aðýrlaþýyordu.

eylül