Onu ilk gördüğümde telaşla koşturmaktaydı. Pembe meme uçları şişmişti emilmekten. Kahverengi ve kadife gibi teni, güneş bulutlardan sıyrılınca daha da parlıyordu. Tabi beş dakika sonra bu polaroid görüntüde oldukça farklı renkler hakim olmuştu.

Yüreğimden bir çığlık kopmuştu adeta.

Hızla ikinci kez yanımdan geçerken, o açık pembe şişkin meme uçlarından kan, “fiskiye” gibi sütle birlikte fışkırmaktaydı.
Ben ne olduğunu anlayamamıştım. Boğazıma yapışkan bir sıvıyla birlikte hıçkırıklar düğümlenmişti.

” Biri tekme atmış galiba!”

Diye hıçkırdım. Artık göz pınarlarımdan akan yaşların freni hiç yoktu.
İlk görüntüyle ikinci görüntü arasındaki bu farkı çözememiştim. Hızla koşturdum arkasından. Yerler kan içindeydi. Onun geçtiği yerleri takip ediyordum ağlayarak..

“Aman Tanrım!”

“O kanama durdurulmazsa ölecek!” dedim ve kan damlaların bittiği yere geldiğimde gözlerime inanamıştım.
Gördüğüm manzara daha da farklıydı.
Üçüncü polaroid karede; zavallı hayvanın kan fışkıran memelerini emmeye çalışan miniklere baktım.

“Olamaz böyle şey!”

Acı yüreğime konuk olmuştu. Çaresizlik içinde etrafıma bakındım. Meraklı bir kaç kişi öylesine yüzlerini buruşturmuş, bu kanlı sahneye bakmaktaydılar. Herkes bu ana seyirciydi. Kimse elini telefona götürmüyordu.

“Ne olur birileri 112 acil servise telefon açsın”

Yalvarmam boşaydı.
Cebimdeki telefonun şarjı bitikti ve ben bir şey yapamıyordum.
Sesimi yükselttiğide bir adam yaklaştı yanıma:

“Boşuna yormayın kendinizi hanımefendi 112 acil servis, bu köpeğe bir şey yapamaz. Bakın zaten burası hastahane…”

Evet, bir anda nasıl da unutmuştum, bulunduğum yerin hastane bahçesi olduğunu.
Altı aylık periodik dr kontrollerim için geldiğim hastahane bahçesinde böylesi bir drama eşlik ederken ben, acz içindeydim.

“Ne olur bir şeyler yapın, görmüyor musunuz ölecek bu hayvan, hemde beş yavrusunu geride bırakarak, yalvarıyorum onu götürelim içerdeki doktorlara. Belki kanayan memesini dikerler.”

Ama nafile ağlıyor, sızlanıyordum. Adam başını sağa sola sallayıp uzaklaştı. Bir cam açıldı ve bir doktor:

“Hanımefendi susar mısınız lütfen! Burada hasta muayene ediyorum. Sesinizden rahatsız oldum”

Ve” çat” ikinci kattaki cam hızla kapanmıştı.
Gözyaşlarım yağmur sicimleri gibi yüzümden aşağıya süzülürken, bana numara almaya giden eşim yaklaştı. Elinde beni muayene edecek dr fişini tutmaktaydı. Kendi rahatsızlığımı unutmuştum. Bir çocuk gibi zıplayıp, onun ellerinden tuttum, kanlı görüntülerin olduğu yere sürükledim eşimi.
Aa, o da ne anne köpek sırt üstü devriliverdi birden!..
Bu acı tabloya kısa bir bakış atan eşim, fırladı hastane merdivenlerine.
Bir süre sonra bu görüntü değişmişti.
Yeni doğurmuş köpek meğerse hastanenin bayan müdüresinin beslediği bir köpekmiş. Hemen gazlı bezlerle kanayan memesine tampon yapıp, hayvan hastanesine götürdü.
O anne köpek; süt dolu memelerine ya biri korkuyla tekme vurmuştu, ya da dikenli tellerle çevrili bahçede atlarken kazazede olmuştu.
Beni asıl düşündüren o yavrulardı.
Hani, sağa sola korkudan sinmiş annesiz kalan yavrular…
Hani, annelerinin memelerine açlıktan emmek için çırpınan yavrular…

Onları düşündükçe gönlüm bulanmıştı.

Hemen hastanenin kantin bölümüne bir koşu vardım: İki kutu süt aldım ve boca ettim, mama kaplarına. Belki de annelerini bir daha görmeyeceklerdi.
Sığındıkları yerden çıkıverdiler, süt kokusuna doğru.
Tek tek saydığımda tam sekiz harika köpek yavrusu olduklarını farkettim.

Ürkek ve tombiş köpek yavrularının “şalap, şulup” süt içerken çıkardıkları sesleri kulağıma gelince içim sızladı. Bir süre izledim onları. Eşimin gelmesiyle yüreğim buruk bir hüzün yüklenerek oradan uzaklaşmıştım.

Gözlerimin önünden asla silinmeyecek olan bu polaroid kare, hala dün gibi hüzünlü tomurcuklar açar anılarımın dallarında…

30.01.2011
Emine PİŞİREN/Edremit