En zoru boþlukta kalmak...
Boþu boþuna yaþamak,öylesine bakmak doðaya,amaçsýzca yürümek sokaklarda...Bir amacýn olmadan,bir sevdiðin olmadan yaþamak ne acý...
Bir davan olmalý þu hayatta,en azýndan bir amacýn, o da yoksa bir sevdiðin olmalý...En azýndan onun için yaþarsýn,hayata daha sýký tutunur,çabalar,gayret edersin...
Bazen basit,bazen küçük,bazen saçma...
Ama hedefsiz yaþamak hepsinden daha kötü...
Ne olduðu önemli deðil,bir amacýn,bir hedefin olmalý dünyada,kendin için olmasa da sevdiklerin için bir þeyler yapmalýsýn...
Vatanýn için,dinin için,ülken için bir þeyler yapmak ayrýca tatlý...
Baþkalarýnýn mutluluðuyla mutlu olabilmek paha biçilemez bir kavram...Tatmayan bilmez,ne yazsak boþ...
Ne olursa olsun yaþamak güzel,ama dolu dolu yaþamak...
En önemlisi de ''Hiç ölmeyecekmiþ gibi bu dünya için,yarýn ölecekmiþ gibi de ahiret için çalýþmak'' müthiþ bir irade ve polat gibi bir yürek ister...Ýkisinden de vazgeçmeden çalýþmak,çalýþýrken de hem vatanýna,milletine,dinine hizmet etmek,hem de sevdiklerini,seni sevenleri mutlu etmek...Ya kendi mutluluðun? Emin ol o da gelecektir bunlarýn ardýndan...Zira, bencillik mutsuzlukla,civanmertlik ve hoþgörü de mutlu ve huzurlu bir yaþamla kol koladýr...