“Malatya’da yol açanlar”

Týrnak içerisinde verdiðim baþlýk -sizin de tahmin ettiðiniz gibi- bana ait deðildir…
"Malatya'da Yol Açanlar"; Eðitimci-Yazar M. Ali Cengiz'in Ufuk TV’de yaptýðý programýn adý.
Ýlk baþta "Malatya'da Ýz Býrakanlar" sonra "Malatya’da Yol Açanlar" olan program yaklaþýk 20 (yirmi) yýldýr devam ediyor.
Dile kolay; koca bir ömür yirmi (20) yýl...
Yirmi yýldýr býkmadan usanmadan her hafta Ufuk TV'de farklý konuklarla izleyicilerin karþýsýna çýkan M. Ali Cengiz'i, Malatya kültürüne saðladýðý katkýdan dolayý tebrik etmeden geçmeyeceðim.
Zira Malatya'ya sevdalý, seksen küsür yaþlarýndaki bu delikanlý; "Malatya’da Yol Açanlar" programýyla -hakikaten Malatya kültürüne bir yol açmýþ, iz býrakmýþtýr…
Ne var ki, Malatya basýný; þair ve yazarlarýna gereði gibi sahiplenmiyor.'Ýltifat marifete tabiidir' derler ya, þair ve yazarlarýmýz iltifat gördükçe daha verimli oluyorlar. Ancak Malatya basýný bu konuda cimrilik yapýyor, -yeni yetme- þair ve yazarlarýna sütunlarýný açmýyor, sahiplenmiyor.
"Malatya’da Yol Açanlar" programda da söylediðim gibi; bu konuda ‘Malatyahakimiyet Gazetesi’ni tebrik ediyorum. Söz konusu gazetenin imtiyaz sahi Kemal Deniz (Hocam olduðu için söylemiyorum) hakikaten Malatyalý þair ve yazarlarýna hem gazetesinin sütunlarýný açmýþ hem de kalbini...
Tekrar "Malatya’da Yol Açanlar" a dönecek olursak...
Malatya’da Yol Açanlar programýna bu benim ikinci katýlýþým. Üç yýl önce, Ufuk TV þimdiki yeni plazasýna gitmeden önce katýlmýþtým. O programda "Ýstikbal" adlý romaným yeni çýktýðý için yine M. Ali Cengiz hocama konuk olmuþ; kitaptan yazmadan konuþmuþtuk…
Son katýldýðým programda da ayný konularý dillendirdik...
…………………………..
Güneþin doðuþunu, suyun akýþýný, kuþlarýn cývýldayýþlarýný, emekleyerek yürümeye çalýþan bir bebeðin korkmadan, çekinmeden sürprizlerle dolu hayatýn üzerine üzerine gidiþini… Gayri resmi bir düzensizlikte dolaþmakta olan kara bir düzene inat sokaklarý, insanlarý, söylenenleri ve söylenemeyenleri, ölümü, doðumu, sevgiliye sunulan o en sahici yalanlarý, hastalýðý, diriliþi, hesaplarý ve sürprizleri yeniden, yeniden ve yeniden yaratabilmek…
Yani YAZMAK!
Evet, “Yazmasaydým delirirdim.’’ diyor Abasýyanýk…
Siz yazan dostlar, siz de yazmasaydýnýz delirir miydiniz?
Sizi bilmiyorum ama ben delirmeseydim yazmazdým…
Olmasý gerekeni üretmeye/yaratmaya çalýþanlara ‘deli’ denilen bu dünyada deli olduðumu bildiðim için yazmalýyým ve üretmeliyim, diye düþünüyorum.
Bir hareket, bir gülüþ, bir yaþama sebebi, bir his, bir çýðlýk ve bir yokluk var ederek var olmalýyým, diye düþünüyorum.
Virgüllü konuþmalarý sonsuza deðin uzatabilirim ve eðer ki ‘sonsuz’a bir son koyabildiðimi biliyorsam ve ‘bir’ sýfatýný ‘bin’ yapabiliyorsam yazý aracýlýðýyla , ‘yazmak’ denilen bu muazzam orgazma bütün hayatýmý veririm!..
Örneðin yazarak âmâ olan bir insanýn gören gözü olabilirim, koþma yeteneðim hala varken , olmayan sevgiliye dokunabilirim ‘o’ uzaðýma düþmüþken..
Böcek olabilirim, duvar olabilirim, anne olabilirim...Bomba olup yaný baþýnýzda patlayabilirim!.. Aðlayabilirim, anlatabilirim, susabilirim. Kaðýt üstünde küfredebilirken þaþaalý bir kahkaha patlatabilirim!..Bana verilmiþ ya da verilmemiþ tüm haklarýmý yazýnýn þaþýrtýcý büyüsünde kullanabilirim.
Yazarak yalnýzlýðýmda yalnýz kalmamalýyým!..Bana yazýk olmamalý! Suratýma tokat gibi çarpan hayatýn acý cilvelerine karþý kendimi yazý kalkaný ile koruyabilirim. Ýþte bu nedenle, birileri ellerimi kýrsa dahi býkmadan usanmadan yazabilmeliyim/yazmalýyým/yazýyorum da…
Yazý yazmanýn tüm zorluklarýna raðmen yazmalýyým. Yazý yazmanýn o dayanýlmaz zorluklarýna, erken yaþlanma yolunu bana göstermesine raðmen, mideme kramplar koymasýna raðmen, sýrtýma þimdiden aðrýlar saplanmasýna ve kendimle baþ baþa kaldýðýmda deliler gibi aðlayarak beni sulu gözlü biri yapmasýna raðmen yazmalýyým…
Yazmalýyým ve yazý yazmaya dört elle sarýldým...
Nasýl mý yazýyorum?
Aslýnda ben yazý yazmýyorum. Sanýrým yazý yazdýrýyor kendini bana…
Yazdýðým þeyler bazen þiir, bazen hikâye, bazen roman oluveriyor. Bazen boþ bir kâðýt sayfasýna dökülerek kendini çöp tenekelerde bulurken bazen de bir gazetenin ikinci sayfasýnda köþe yazýsý olarak okuyucu ile buluþuyor. Bazen sayfalar dolusu, A4 kâðýdý boyutunda bilgisayar Word sayfalarýnda yerini korurken bazen de hiç gerekçesi yokken silinip kaybolup gidiyor. Bazen de yazdýklarýmýn þanslý yönü tutmuþ olacak ki, bin bir emekten sonra bir araya gelip kitap oluveriyor, kitap olarak kitaplýklarýn tozlu raflarýnda yerini alýyor.
Bu tutkumu sizinle paylaþýyorum, siz de paylaþýn, unutmayýn ki paylaþtýkça çoðalan tek þey sevgidir…
Sevgilerimizi paylaþmalýyýz. Unutmayýnýz ki sevgiyi herkes hisseder ama yazarlar daha çok hissederler..
Ben bu sevgimi her gün yazarak paylaþýyorum!