Sabahýn ilk ýþýklarýndan beri milyonlarca saniye geçmiþ, rüzgar dinmiþ, hava kararmýþ ve artýk güneþ batmak üzereydi.

Kelebek ertesi günü, doðacak yeni þafaðý göremeyecekti.

Onlar için zaten gelecek gün de yoktu. Milyonlarca saniye yaþamak çok uzun bir süreydi. Ama öyle dolu yaþanmýþtý ki, o son gün, týrtýl olarak yaþadýklarý süreden çok daha ivmeli ve coþku doluydu.

Doluluk sevgi seli, taþkýn su demekti. Doluluðun yüzbin örtük, yüzbin de çokgen gözcüðü vardý. Gözcüklerden biri bile açýlsa zaman yavaþlýyordu bükünsüz.

Ýþte o son gün, bileþik petek gözler teker teker açýldýkça zaman yavaþladý, yavaþladý… duracak gibi oldu. Kýrmýzý sýrtlý uçuç böcekleri, kýz böcekleri öbeðinden uzak bir konumda, cepkenlerine sarmalanmýþ uyukluyor, kutikulaya güvenip yaðmura aldýrmýyorlardý. O sýrada her iki kelebek pul kanatlarýn saydam yorgunluðuyla ýslak topraða düþüyordu.

Kelebeklerin ayaklarý kýnlý, gözleri pýtrak noktalýdýr. Bilmiyor muydun? Titreþimli incecik ayaklar çiçek sorgucu ve çið damlasýnýn salgýladýðý tat ve kokuyu bulur, uzantýlarý düðümler, hücresiz rüzgarýn hýzýný önceden bilir. Arý sevgi salgýlandýkça, bükünsüz zaman gitgide yavaþlar.

Öyleyse, sevgi son doluluða ulaþýnca, zaman duracaktýr evrende. Kelebekler buna inanýyordu. Buradan yola çýkarak rüzgarlarýn neden sonsuz ve ölümsüz olduðunu anladýlar.