 Yazar Tanýtýmý | Kendimi insanlara yardým edebildiðim oranda daha çok seviyorum.herþeyi herkesi gözlemliyorum bu nedenle. Bazen apartman görevlisi, bazen eþi tarafýndan aldatýlan bir kadýn, bazen hasta çocuðunu kurtarmaya çabalayan anne, bazen çocuðuna zaaflarý nedeni ile özlem duyan baba,
bazen sadece kendi sevgisine sahip çýkmak için uðraþan kadýn, bazen hayatý tüm keskinliði ile yaþayan delikanlý,….olup çýkýyorum.
O anda kendi kimliðimden sýyrýlarak, onlarýn kimliklerine bürünüyorum, onlar ne hissederse onu hissediyorum. Iþte o an, benim, sizin,onun hayatlarýnda ki benzer duyygularý harmanlayarak, taþýyorum sayfalarýma..Hayal ettikleri þekilde sonlar hazýrlayarak. Ama asla son noktayý koymadan!
Dolayýsý ile bir obje veya bir duyguyu yaþamlarýn içinden çekip alýyor ve onlarýn duygularýný kaðýda döküyorum o kadar.
|
| Yazýsýnýn Özellikleri | | Hayatýn içinde bir gezinti aslýnda..zaman zaman çýkmaz sokaklara girdim, orada tanýdýðým birçok insanýn son noktayý koymak üzere olduðunu gördüm oysa ki yaþamalarý için |
| Edebi Etkiler | |
| Benzer Yazarlar | | mehmet çoþkundeniz, tuna kiremitçi |
| Özgeçmiþ | | 02.07.1970 izmir doðumluyum.ÝÝBF Ýþletme bölümünden mezun oldum.kariyerime uluslararasý bir firmada satýþ ve pazarlama yöneticiliði ile baþladým. uzun soluklu ve son derece keyifli çalýþma hayatýmdan sonra, yaratýcýlýðýmý kullanmamamýn bana sýkýntý verdiðine inanarak Halkla Ýliþkiler konusunda kariyer yapmak istediðime karar verdim. Bu nedenle kendi þirketimi kurarak, halkla iliþkiler üzerinde çalýþmalarýma baþladým.Þu anda sosyal sorumluluk projeleri ve marka yaratma üzerine çalýþmalarýmý sürdürmekteyim...YAZMAK, benim için yaþamakla ayný anlama geliyor.öfkelerimi, kýrgýnlýklarýmý mutluluklarýmý sadece kaðýt ve kalemimle paylaþtým,...ve paylaþmayada devam edeceðim. |
| Bulunduðu Yer | |
|
Üzücü olan, asla yaþamayý tahmin bile edemeyeceðim duygularýmýn ardýnda seni yeni baþtan var etmeye çalýþmak… Biliyorum imkânsýzlýklar var etrafýmýzda. Elimizi attýðýmýz her yerde boþa çýkan ümitlerimiz var… Belki yeni baþtan, var etsek her þeyi beni asla býrakmayacak olan acabalar var…
Karý-koca olmayý baþaramamýþ olabiliriz... Ama bende yarattýðýn bir sen var... Ve ‘sen’le yaþanmamýþlýklar var, yarým kalan hayaller var... Tam gerçekleþmek üzere iken yok oluveren...
Seni ne kadar sevmiþtim oysa. Doktorlarýn bile tedavi edemediði, senle ilgili tüm olumsuzluklarý bile hiçe saydýðým zamanlar, inanmadýðým ve herkese kulaklarýmý týkadýðým zamanlarda aslýnda farkýnda olmadan savaþý kendimle vermiþtim… Galibi de sendin bu savaþýn…!!
Çünkü bu kadar yalýn bu kadar karþýlýksýz sevmemiþtim hiç kimseyi...
Evliliðimiz deðildi, sorguladýðýmýz... Evlilik sadece ayný çatý altýna almayý saðlamýþtý bizi… Biz zaten yüreklerimizle, duygularýmýzla evrenin gerçekliðinde birdik... ‘BÝR’ olabilmekte esas gerçeklik...
Bende var olan güce güç katmak için, hatta yokluðunda yokluklara vurarak özlemine karþý kendimi, olmadýðýn anlarda çocukça korkular yaratarak sýrf senle olabilmek adýna her an saçma bahanelerle zorluklara vurduk kendimizi. Amacým kötü deðildi aslýnda, sadece baþkalarý ile geçirdiðin her aný kýskanýyordum... Senle olmak o kadar sarmalamýþtý ki her yanýmý sensiz kaldýðým her an acý çekiyordu bedenim... Bunun adý özlem olamazdý, yani bir insan her an özlenebilir miydi? Peki ya bu özlem zarar verebilir miydi?.. evliliðimize
Sensiz yaptýðým her program yarým kalýyordu... Senin sevdiðin yemekleri sensiz yemek diye bir þey olamazdý... Alýþveriþe çýktýðým zamanlarda kalbim sevdiðin bir kýyafeti alabilmek uðruna deli gibi çarpýyordu...
Hele arabaya binip, eve ulaþmaya çalýþýrken her kýrmýzý ýþýk heyecanýma heyecan katýyordu, sana ulaþmak, aldýðým kýyafetleri sana denetirken, bal gözlerinde ki sevinci görmek iþte o dakika bitiyordu her þey...
Ne yüreðime söz geçirebiliyordum... ‘Yavaþ’ lütfen yavaþ sev diye... Ne de korkularýma... Korkuyordum çünkü... Bu kadar sevmek, bedenime sýðdýramadýðým kadar sevmek korkutuyordu beni...
Ýnsanlarýn 5 dakika kalamadýðý soðuk sularda, denizin altýndaki dünyayý keþfedebilmek için seninle 4 saat soðuk suyun altýnda kalmak, donmak... Ama senden akan sevgi ile ýsýnmak... Üþüdüðünün farkýna bile varmadan üstelik...
Televizyon seyrederken, gözlerimin seni seyrettiðini fark edip, beni uyardýðýn zamanlarda... ‘yaþam kanalým’ olduðunu söylememle gözlerinde ki mutluluðu yakalayabilmek... Kahvenin gerçek tadýna varabilmek, pazar günlerini iple çekmek bütün gün birlikte olmak adýna... Uyku uyurken seyretmek seni, kirpiklerine dokunarak seni hissedebilmek... Aslýnda uyanýk olduðunu bilmeme raðmen... Seni sevmekten öte bir duygu bu... Bunun tarifi yok...
Evliliðimiz, bütün bu duygularý içine sindirmiþken, etrafý yýkýlamayacak bir sevgi duvarý ile örülü iken... Hayat bitiyorken üstelik her geçen günle... Sen-ben, ben-sen olmuþ iken...
Yani ‘BÝZ’ olmayý baþarmýþken... Bitti... Ama sadece evlilik denen þey... Çünkü sevgi bile yetmedi onu ayakta tutmaya... Dýþ sebepleri vardý. ‘HAYAT’ denen bir gerçeðe karþý...
Evet, belki kâðýt üzerinde, hâkim karþýsýnda bitmedi evliliðimiz. Hala ben senin karýným, hala sen benim kocam... Ama buna raðmen evli deðiliz seninle... Bitmesi gereken kâðýt parçalarý üzerinde bir imza atmaksa biz istemedik evliliðimizin bitmesine þahitlik etmek... Çünkü yürek bitiremediyse, beyin istemiyorsa bitirmeyi... Ne anlamý var ki...
Önce gözlerle baþlarmýþ her þey... Öyle söylenir hep... Ama gözlerimizi kapatýnca da hayal edemez miyiz sevdiðimizi... Kapatýn gözlerinizi ve hayal edin lütfen. Saçý ile, gözü ile, kaþý ile görebiliyor musunuz sevdiðinizi? Tam karþýnýzda beliriverir deðil mi? Her þeyi ‘beyin’ görüyor yani nasýl görmek isterse o þekilde... Gözler sadece kameramýz... Kapatsak da içimizde var olaný silemeyiz ki... Hani görmesek, hatta hiç görmek istemesek bile sohbet etmez miyiz yalnýz baþýna kaldýðýmýz anlarda sevdiðimizle... Geçmiþin hesaplaþmalarýný tartýþmaz mýyýz? O’nun yorumlarýna kadar duymaz mýyýz içimizin derinliklerinde? Hatta kokusunu bile hissetmez miyiz o an yaný baþýmýzdaymýþ gibi... Öyleyse?
Evlilik de öyle bir þey iþte... Nasýl görmek istiyorsak öyle yaþarýz onu... Bazen ne sevgi yeter, onu korumaya ne de baþka bir þey... Bazen deli gibi severken bile ayrýlýklar yaþayabiliriz.
Yani birlikteyken ayrýlmak kelimesinin geçtiði anlarda bile içimiz yok olup giderken, ayrýlmak zorunda kalabiliriz...
Ve bütün bu sahip olduklarýmýzýn farkýnda olmamýza raðmen bir o kadar yalnýz ve bir o kadar mutsuz olabiliriz. Nedenlerine cevap bulsak da, hatta çözümlerini bilsekte ya gayret edemeyecek kadar yorgun ya da suskun kalacak kadar kýrgýn olabiliriz hayata karþý...
Þimdi ‘zaman’ denen þeyin içinde tutuyoruz sevgimizin yaþanmýþ en ince detaylarýný... Birbirimizi bu kadar severken, yeni baþtan var etmeye çalýþýyoruz her þeyi, sevgi duvarýný yýkan sebepleri belirleyip ortadan kaldýrmaya çalýþarak... Sevginin gücünü kalkan yaparak... Çünkü beynimiz bizim ayrýlmamýza asla izin vermez... ACABA’lar var olsa da onlarý yok etmeye mecburuz, etrafýmýzdaki imkânsýzlýklarý yok etmeye, elimizi attýðýmýz her yerde boþa çýkan ümitleri var etmeye mecburuz... Belki evet yorgunuz... Ama sonuçta birbirimize mecburuz... Biz geçmiþimizde yaþadýðýmýz mutluluklarý acý veya tatlý hazinemizde saklýyoruz... Yerini ise var olduðumuz sürece sadece biz biliyoruz hayat bir gün bitse bile... Þimdi her þeye inat, yaþama inat... Karý-koca olmayý baþaramasak bile birbirimize hala ‘seni seviyorum’ diyebiliyoruz...
|
|
