GÖZLERÝNE BAKAMADIÐIM

Düþlerim döküldü ellerine, daðlarýn gözlerinden, kendine geldin soðuk sularýyla hayallerimdeki gerçeðin. Laleler açmýþtý güneþin vurduðu yemyeþil çimenler arasýnda bana bakýyordun, çimenleri ýþýtan gözlerin gözlerimi kamaþtýrýyordu, susuyordun ve kayboluyordun. Geceleðin sahilde yýldýzlarý izliyordum rüyalarýmda, ay ýþýðý denize vuruyordu, denizi aydýnlatan gözlerin, ruhuma ilham oluyordu, susmuyor söylüyordum bilmediðim þarkýlarý, öðrenmek için, hayali gerçeðe çaðýrýyordum.

Ay ile Güneþ birbirlerine tutulsun diye beklerken, gece oluyordu,
Gözlerine bakamadýðým, ellerini tutamadýðým, bir Dünya var tanýmadýðým,
Sevgi ile saramadýðým... Sen'in Dünyan... Güneþin aynýsý, gülüþün ayný, Güneþin aynýsý, bakýþýn ayný... Ay ýþýðýn ruhumuz, yýldýzlar ve deniz yýldýzlarý, her þeyin ötesine ulaþmak için, AÞK olmak için, sonsuzluða karýþmak için, güzel olan her þeyin varlýðýný hissetmek için, sýr perdelerini açmak ve derinlere ulaþmak için, sevmek için, seni AÞK'a çaðýrýyorum...

Mustafa Kemal ÝZGÝ