Karanfil kokulu bir mevsimsin içimde
Saçlarýmý savuran bir deli rüzgar
Ve kavruk alazlý bir þiirsin dilimde
Yazarsam
Ben yanarým sen üþürsün

Belki de aþk bu iþte
Yüreðin titrerken kavrulur için
Sýðmaz olursun gündüzlere
Öter kirpik uçlarýnda gece kuþlarý
Sýzlar gözlerine sürdüðün düþün

O üzüldükçe
Yaðmura tutulur bakýþýn
Gamzene düþer her bir damlasý
Senin de aðlar gülüþün..

Sözlerin geçse de yüreðinden
Sarý bir mevsim olup düþer dilinden
Gözlerinden akar nehirler gibi
Konuþmaya gücün kalmaz
Çözülür diz baðýn titrer ellerin
Sökülür sanki nefesin
Bir ah çekersin en derininden

Durulur þehir boþalýr her yer
Ýçindeki çýðlýk yalnýzlýðýna eþ
Bir de resimlere konmuþ kuþlar
Kuþlar ki bilirler onlarý ne çok sevdiðini
Göðsünde kanatlanýrlar.

Hayalini bile çeker gözlerin
Ýçinde büyüdüðü kadar özlemin
Sen sende küçülürsün
Hasreti yakar ruhunu
Dedim ya
Yazarsam, ben yanarým sen üþürsün

Y
A
N
D
I
M
Sana geldim
Açar mýsýn yüreðini
Bakar mýsýn ömrümün penceresinden...?


Not
Saat:Aþka çeyrek kala
Tarih :unuttuðum ama unutamadýðým bir gün
toprak yaðmur kokuyordu...


Arzu Karadoðan