üzülüyorsun diye üzülme
herkes kendi yaþadýklarýnýn imtihanýnda görür kendini
hani dün seviyorum diyenler
yarýn
giderler
ne bileyim
sarýlýrlar sana
öperler dudaklarýndan
masumiyetini öldürürler
ve
hiç bir þey olmamýþ gibi unuturlar
sahiden unuturlar hemde
onca kelimeyi de kirletirler
sessizleþirler

insan bu
neyi nerede
ne zaman
ve neden yaptýðýný düþünmedikçe bocalar
saçmalýklarýn efendisi gibi
dürüstlüðünü
yalanlarýn koynuna emanet eder
sonra bir de yüzsüzce gülümser

bir insaný sevmenin
ona deðer vermenin
sesini duymanýn
gözlerine hapsetmenin
o hükümdar yanlarý çoðu zaman bulunmaz kimse de
çünkü hayatýna müdahil olduðun insanlar
kendi yaþamlarýndan sana gereðinden fazlasýný sunmazlar
hatta gerekmediði halde

oysa
aþk
daha tutkuludur
hani bilmediklerini kovalamak gibi
hani çoðu zaman cesaret bile edemeyeceðin þeylerin üzerine körleþmiþcesine
gitmek gibi
hani gizlemek gibi
sinende saklarken uçmasýn diye tutmak gibi
hani seni az daha sevebilsem diye kendine seslenmek gibi
doyumsuzca
sýnýrsýzca
kuralsýzca teslimiyettir aþk

bir gözün gördüðünü bin kulak duymaz
kervan geçmez ömrünün üzerinden
duraðan olmak iyidir
sevgiliye
sabitlenmek
kýpýrdamamak
onda yanmak
onda son bulmak
üzülüyorsun diye üzülme
üzüntüsü olmayanýn mutluluðu kendisine bile yabancýdýr