Ýlerleyememek canýmý sýkýyor sadece sýkmýyor ayný zaman da yakýyor da! Mazeretler üretmek, cesaretsizliðimin suçunu hep baþkalarýna yüklemek, kendimi içine týktýðým sürüncemenin sürüp gitmesine, týpký bir kara delik gibi ruhumun emilip tüketilmesine, sadece bir kabuk, bir deri-kemik, et yýðýný parçasý olarak yaþamama, gerçeklerden kaçmama, uykuya saklanmama, en mutlu halimde bile bir hüzün öbeðinin ortasýnda kalakalmama sebep oluyor.


Yaþam yeni mazeretler üretmeme yardýmcý oluyor. Kelimelere dökemediðim hasretlere, gözyaþýmda saklayamadýðým acýlara, asla yaþamak istemediðim korkulara kapýlmama neden oluyor. Kaçýþ yöntemlerim çoðaldý, düþünmekten, söylemekten, yazmaktan, dile getirmekten paylaþmaktan korkuyorum.


Yine göründü gözüme, zaman zaman önümde açýlan kuyu, bu sefer bir de üstelik suyla doldu. Kuyu boyumu aþýyor, göremiyorum suyun dibini, gözlerimde ellerim gibi boþlukta yüzüyor sanki. Bakýþlarým, kelimelerim, duygularým donuk, kalbim beynim, bedenim tutuk. Gözlerimden akmayan damlalar kalbimde, beynimde, benliðimin en derininde geziniyor. Ýki kelimeyi bir araya getiremiyorum, yaptýðým hiçbir þeyi beðenmiyorum. Gerçeði dile getiremiyorum, anýlar dolaþýnca beynimin kývrýmlarýnda gözpýnarlarým harekete geçiyor, boðazýmdaki hiç geçmeyen yumru yine yeniden titriyor. Amaçsýz, anlamsýzým. Artýk eþime sunduðum anlayýþa, babacýðým için bende muhtacým. Her yaným aðrýyor, kemiklerim çýðlýk çýðlýða haykýrýyor. Dilimle söyleyemediklerimi, bakýþlarým, bedenim anlatýyor. Dilimi tuttuðum gibi onlarý da susturuyorum, seslerini kýsýyor, onlarý amaçsýz oyunlarla, dizilerle oyalýyorum. Her þey yüzeysel, sadece yapmýþ olmak için yapýyorum. Kendimle yalnýz kaldýðým anlarda bile üzerime yapýþtýrdýðým duvarý kýramýyorum. Çatlaklardan sýzan birkaç kelime, bir damla gözyaþý, ruhuma anlýk da olsa huzur veriyor.


Bir yandan güzel anlara yetiþme telaþýndayým, en sevdiklerimin en kýymetlilerimin yaþama telaþýnda onlarýn yanýnda olmanýn mutluluðunu yaþamaktayým. Baþucumdaki duru ile kucak kucaða fotoðrafýna her akþam öpücük verip sana iyi geceler dilemekteyim. Kelimelerimin ortaya dökülmelerinden çok onlarý en derinimde býrakma, onlarý en karanlýðýmda boðma isteðindeyim.


Anlamlý, güzel, tutarlý, deðerli deðil kelimelerim, daha doðrusu sessiz çýðlýklarým. Yaralarýma merhem olacaklarýný bildiklerimden bile kaçmaktayým. Kendime doyasýya aðlama lüksünü bile yasaklamaktayým. Ruhum, benliðim, bakýþlarým, kelimelerim hep gerçeði reddetmek istiyor, ancak gerçek saklanýnca huzur ortadan yok oluyor.


Saklanmak en sevdiklerimden, acýmý katmerliyor; mutsuzluðumu, bencilliðimi, düþüncesizliðimi, bazen birdenbire beliriveren ancak asla gerçekleþtirmeye cesaret edemeyeceðimi bildiðim kendimi yok etme isteðimi. Gözlerime ulaþmayan yapay bir gülümseme ile “ Herþey normal, hayat devam ediyor, hatta bakýn ne kadar mutluyum, hayatýmda hiç mi hiç farklý birþey olmasýný istemiyorum” diyen lakýrdýlarýn arkasýnda: Duru yapayalnýz, karanlýkta bir baþýna, her zaman her þart ve koþulda yanýnda olan, uzaktayken bile elini tutan o çýnar aðacýnýn gölgesinin serinliðinde bile kalamadan. Bana kýrgýn, bana küskün, çýðlýk çýðlýða aðlýyor, haykýrýyor, kendini yerden yere atýyor. Ve kimsenin elinden tutup onu yerden kaldýracaðýný ummadan bu acýyý içinden söküp atmaya çalýþýrken, saçlarýnda bir tutam beyazlýyor. Sadece anne kokusunu içine çektiðinde, onun sýcaklýðýný yüreðinde hissettiðinde nefes alabiliyor. Bu sefer barýþmamýz çok zor olacak, yanýna gitmeye, yanýnda olmaya yüzüm yok. Yaþamýn yükü aðýr geliyor bazen ruhuma. Sakladýklarýmý ortaya sereceðini bile bile seslenemiyorum þu an ona. Ýkimizin de saçlarýmýzýn okþanmasýna, ruhumuzun sarýlmasýna ihtiyacý var.


Günlerce iyi haber verebilmek için bekledim. Oysa þimdi umutlarýmýn tükendiði yerdeyim. Ýçim acýyor, kanýyor kalbim, seni þimdiden çok özledim. Ben büyümeyi hiç istemedim


Herkes acýdan kendi bildiði yöntemle kaçar ve acýdan kaçmak suç deðildir!