Seni sevmek içimi saran bir hüznün mihenk taþý gibi, bir türlü yerinden oynamayan
seni sevmek baþlýksýz kalan bir þiirin baþý gibi, sonu sonsuza dek olmayan
seni sevmek dilime dolanan bir þarkýnýn en güzel satýrý gibi,baþka hiç bir satýrla yeri dolmayan
seni sevmek muhabbete bulanan acý bir kahvenin hatýrý gibi ,kýrk yýl geçse üstünden unutulmayan
seni sevmek payýma düþen bir vedanýn yasý gibi, yüzümdeki rengi hiç bir mevsimle solmayan
seni sevmek mazisi biz olan bir mektubun merhabasý gibi
okudukça sil baþtan okunasý ,okunulasý gibi ...

Ama ben yazýyorum ,yazýyorum
yazdýkça adýný adýma kazýyorum ...

Merhaba yüreðimin sesi,ömrümün efendisi merhaba...

Bu bir mektup mu þiir mi diye sorma bana.
Bil ki kalbimin dilidir boynu bükük her cümlesi, yazdýkça seni bana getiren, ve canýmýn askýsýdýr her dizesi , sensizken anlamýný yitiren.
Tut/a/masan da yazan eli, ayrýlmak baþka þeydir, ayrý düþmek baþka. Ayrý düþtüðümüz günden beri, gözlerim acýma dar, gözyaþým ise az gelir oldu bu aþka.
Sýðmaz oldu kederim içime. Yüreðim deniz, hasretimin bir yaný çöl ,bir yaný derya.
Uzak iklimine düþeli özlemim, nehirlere asýrlýk yatak oldu gözlerim, diz çöktü kirpiklerim yaðmurlara. Ýçimi üþüttükçe resimlerin soðuk yüzü,çýðlýk çýðlýða çarptý ruhum, çerçevesiz duvarlara ...

Ah be sevgilim
her mektupta seni, her mýsrasýnda adýndan gayrýsýný bilmeyen þiirlerimi özlerim.O yüzden þiir kokar , her mektubumda sözlerim ..

Bana kalsa þiir gibi yaþar sevgimizi, mektuplara yazardým yüreðimden bile sakýndýðým bizi.
Ama bana kalmadý,ve bana kalmadýn, mektuplarda kaldýðýn kadar.Þimdi onlar seviyor seni benim kalbimle,sana yandýðým kadar. Onlar sarýyor seni þiir gibi sözleriyle, seni andýðým kadar...Ve onlar özlüyor ellerini , yollarýn sýrtýna dayandýðým kadar...

Bilmiyorum mektup mu, þiir mi, yoksa sen mi ucu yanýk mýsralarda dumaný tüten bu kimliksiz halet ?
Bildiðim tek þey ömrü-vaktim doluncaya , adresini buluncaya kadar sürecek kalemimin ucunda yanan bu isimsiz aþký- muhabbet ...