Damlalarýn sürekliliði, kederin içinde boðulan, ruhundaki girdabý atlatamayan bir insan için kendini gösteriyordu.. Neyin kafasý bu? Neyin istilasý? Renkler içinde renksiz, þuursuz, aldanarak gezinmek gibi..

Irmak kenarýnda bir hüzünle ayrýþýr kalbinin içi bir biçimde.. Sustuðun söyleyemediðin, duvar olan, yakarýþa bulanan anlardýr bu sýkýntý..

Yenilenecekse için, durduramadýðýn zaman, iþlemeye devam edecekse, kalbin göðsünü delecekse.. Yok artýk diyemem ! Bunu hissedeceðim. Son artýk diyemem ! Önünde sonunda bunu öðreneceðim.

Þimdi soluk almak aðýr geliyor. Deniz derya uzaklar isteniyor. Mavi renkte bir rüzgar damarlarýmda dolaþýyor. Keder iliklerinin dýþýna taþýyor.

Bu benzersiz, bu yalansýz, bu gereksiz. Belki de isimsiz. Nedir yani! Bir isim koymak gerekiyorsa.. Duygusal bir hiçlik.. Gerçeklik.. Baðýmlýlýk.. Bir yola adanmýþlýk!