Zamanla ne oluyor biliyor musun . Bunca uðraþ verdiðin yaþamýn için sessizlesiyorsun
Gelenlerin azligi
Gidenlerin fazla oluþu
Gözlerinin ardinda gizlenir gibi surukleniyorlar
Hayal meyal zihninden
Ýnsan
Yasamin ta kendisi sanki
Deðiþken
Huzurlu ve huzursuz
Hýrçýn ve sakin
Gündüz ve gece gibi
Bir mutlu
Bir mutsuz
Zaman
Akýþýnda ilerledikçe
Herþeyi daha fazla özlüyor
Ve daha fazla arýyorsun
Bulamayacagini bile bile
Hatta buldugunda taniyamayacagini bile bile
Sonra anliyorsun ki
En çok ihtiyaç duyduðun þey yine kendin oluyorsun
Ne kadar çok yalan kalmis ruhuna
Ne kadar az doðru
Kendine söylediðin
Gormemezlikten geldiðin
Yalanlarin
bu ayrintilara dahil bile edilmeden
Üzüntü kapliyor her yani
Biliyorsun gerekliligin artik ne amacla var oldugunu da
Hayata gecikmiþ bir beden gibi
Kendi
Ruhuna hasret yaþýyorsun
Ve yine en kolay yola basvurup
Dünyayý sucluyor
Hayata kufrediyorsun
Hiç düþündün mü
Bir kerede onlar sana sorsaydi acaba ne derdin
Insan sahiden tuhaf varlik
Bir yüzü var bir kaç görünümü
Yorgun mu yorgun
Piþman mi piþman
Ýnsan mi
Ýnsan
Herþey o kadar basit iþte. ..