Ýmkansýz Bir Aþký Sadece Acýlar Sarar



Kavuþmak gibi bir hayalin içinden çýkýp belkide çýkmadan ümitsizliðe kapýlýp olan biteni görüpte görmezden gelerek ayrýlýðý ertelemenin adýydý; gözyaþlarým, öfkelerim, çýðlýklarým.

Sessiz kalýr etrafýnda ki herkes belki de sen susturursun tüm sesleri, beynin o kadar karýþýk olur ki yüreðinin sesini dahi duymazsýn. Yalnýzlýktýr seni saran, en sevgiye muhtaç anýnda yalnýzlýktýr sadýk kalan anlarsýn...

Hayallerin katil olabileceðini çaresizlik içinde kývranýp ta hayalin olan yanýnda olmadýðýnda anlarsýn. Uzaktan bakarsýn, pencere arkasýndan; gülüþlerini, sevinçlerini, her þeye raðmen huzurunu görürsün.

Yok olmak istersin, pencere kenarýna býrakýp ona ait her þeyi. Peki ya yüreðini nereye býrakacaksýn? Anlarsýn bu aþktan sana kalan acýdan baþka hiçbir þey olmayacaðýný.

Çünkü sevdanýn adýydý imkansýzlýk ve imkansýz bir aþký sadece acýlar sarar.

Can yanar dil susar, böylece yaþar gidersin sana sunulan bir hayatý..

Eðer yürümek istediðimiz yolu seçebilseydik kuþkusuz mutsuzluðu býrakýrdýk ardýmýzda. Ama gitmek istediðimiz yolu kapatýyor cömertliðimiz. Bu yüzden hep kendimize bencil kaldýk, hor gördük mutluluðu, baþkalarýna adadýðýmýz hayatý kendimize haram kýldýk.

Yaþýyor gibi görünsekte aslýnda sadece nefes alýþveriþi yapýyoruz...


12.01.2015

Rasim Yýlmaz