Sustu derin derin bakarken geçen zamana. Bu suskunluk anlamsýzdý belki de yada anlamýný bulduðu hayatýn onun üzerindeki yansýmalarýydý. Yüreðinde keskin bir acý vardý bitmek tükenmek bilmeyen. Tarifini yapamýyor, kelimelere dökemiyordu. Hayatýn düzensizliðine savurduðu küfürler günden güne eksilirken lügatýndan o hayat karþýsýnda sýskalaþýyor, zayýflýyordu. Dünden zayýf ve çelimsiz , yarýna karþý ürkek ve yorgun hissediyordu kendini. Zamanýn anlamsýz döngüsü içinde sistemin kör kuyusunda kaybolurdu bedeni. En iyi yaptýðý þeydi beklide bu aralar susmak tabi yapabildiði ölçüde ve vicdanýnýn görmezliðinde.
      Neden susmayý seçerdi bir insan. Mutsuzluktan mý? Yada çaresizlikten yahut yorgunluktan mý ? bu sorularýn hiç biri onu kendine getirmiyordu. Sade bir sessizlik kaplýyordu bedenini ve o yüreðindeki çýðlýðý bastýrýp diline dolanan küfürleri hiçe sayýp o en bilindik devrimci eylemi bile unutarak en hiddetli yüzüyle bakmaya baþlýyordu hayata. Onu bu hale getiren kimdi kimlerdi? Baktý þöyle bir çevresine, suçlu aramaya kalksa yada kinini dökme çabasý içinde olsa o kadar çok isim geliyordu ki aklýna. Ama asýl sorun kendisindeydi. Sebebi hayata baktýðý penceredeydi. Yada o öyle düþünüyordu.
     Ýnsanlar…. Dedi yorgun, çelimsiz ve bitkin bir ses tonuyla ve dudaklarý arasýndan çýkan bu kelimeler yankýlandý boþ duvarlar da ve yalnýzlýðýna döndü ve mýrýldadý yine yani Ýnsan olmaya çalýþana ben diye ekledi.. Kimseye kýzacak hali yoktu, yada kimseye öfke duyacak. Ýnsan yoktu ki çevresinde. Ve neden Ýnsansýzlaþtýðýný düþündü. Ýnsansýz kalmak. Yalnýzlaþmak? Nedeni ve çözümü arasýnda gitti geldi. Ve asýl neden kendisiydi…
     Küçükten büyüðe, hýrsýzýndan haylazýna , merdinden namerdine, namuslusundan þerefsizine, onurlusundan satýlmýþýna, cahilinden okumuþuna, bileninden bilmeyenine kimsede bir gram suç yoktu. Kýrdý kalemi ve taktý yaðlý ilmeði boynuna tek suçlu kendisiydi. Peki suçu neydi? Peki neden di kayboluþun altýnda ki salt gerçek? Beklenti denilen kahrolasý bir duygunun insanýn içine iþlemiþ sahte gülümsemesiydi bunun asýl nedeni. Beklenti dedi ve bekledi….
     Neyi bekledi peki? Neydi bu beklentinin bu denli yalnýzlaþan yönü. Neydi? Sessizlik kucakladý bedenini yeniden öylede dondu kaldý zaman. Ve Bir insanýn bir insandan beklentisi miydi bunca yorgunluðun nedeni. Ýnsanýn Ýnsandan beklentisi. Ne olabilirdi? Ve çevirdi yine kýlýçlarý kendisine acýmadan sorguladý kendini ya benden beklentisi olanlar? Üzerine düþen sorumluluklarý yapýyor muydu? Bir telefon ediyor muydu kilometrelerce uzaktaki bir arkadaþa yada bir çayýn sýcak deminde bir muhabbet ediyor muydu Dostun biriyle. Yada öyle çat kapý birinin evine gidip yüzünde dünyayý kucaklayan bir gülümseme ile “Merhaba” diyebiliyor muydu? Hayýr bunlarýn hiç biri hayatýnda yer tutmuyordu. Yalnýzlaþmaktý sorun ve bu sorunun temeli insanlara karþý beklentilerinin yüksek olmasýndan kaynaklanýyordu.
     Duran zamanýn gölgesinde geçmiþ ile gelecek arasýnda adýmladý hafýzasýný. “Yaptýklarým” dedi usulca ve duvarlarýn bile duymasýna izin vermeden. Onlar haytaýn gereðiydi dedi yüreðine bile duyurmadan örttü üstünü. Ve kýrdýðým kalplerin bileþkesi diye kýmýldadý dudaklarý yine duvarlar þahit oldu ona ve yüreði beyni o duran zaman. Hýrçýnlýðým, Öfkem, hiddetim dedi yeniledi ve yanlýþýn karþýsýnda suskun kalamamamdý tek yanlýþým. Karþýmdaki beyinlerin kimi zaman yanlýþlarý savunacaðýný sindirememeden kaynaklýydý bu hýrçýnlýk ve bu hýrçýnlýk o güzel yüzlü insanlarýn tertemiz beyinlerine o yanlýþý yakýþtýramadýðým içindi belki de. Onlardan bunu beklemememdi asýl sýkýntý ve onlara deðer vermemdi asýlda hýncýmýn nedeni. Neyse dedi… Derin bir nefes alýp. Herkes yada düþünen okuyan yahut bilen bilmeyen herkes kendi dünyasýný yaþýyordu bu hayatta ve doðrularýyla yanlýþlarýyla var olmuþlardý bu zamanýn içinde. Kimileri farkýnda olmadan yalakaydý, kimileri farkýnda olup hýrsýz, kimileri vatanlarýný satacak kadar vatansever kimileri gerçeði görmeyecek kadar kör, bir baþkalarý umutlarý için boyun bükmüþtü çaresiz kimileri umutlarýnýn peþinde vurdumduymazýn avukatý olmuþlardý. Kimileri Ýnsaný sevmeye kalkmýþtý hayvaný sevmeden, kimileri hayvanlarý öldürüp insan sevmekten bahsetmiþti. Kimileri bir lastik alacak parasý olmadan otobaný savunmuþ, bir baþkalarý deniz yüzü görmeden gemilerin tayfasý olmuþtu. Birileri Cumhuriyet deyip glodyonun peþine düþmüþ birileri Haber bile izlemekten acizken reklam arasý vermiþti. Birileri Dünya halklarý kardeþ sloganlarý atmýþ zafer iþareti yapmýþtý ve ayný zafer iþareti yapanlar gelip canýmýzý almýþtý. Ve….. dahasý gelir elbette. Getirelim mi? Ne dersiniz? Birileri helal den dem vurup haram ile kol kola saraylarda yaþarken karný bile yarým yamalak doyan milletin efendisi olmuþtu ve bir kiþi vataný kurtardý emperyalizmi bu topraktan sildi diye ne Putluðu kaldý, ne soysuzluðu nede dilimin varmadý onca hareket içeren telaffuzlarý. Eeeee…. Bundan öte söz var mý?
     Þimdi… yetmiþ iki millete ayný gözle bakmayý ilke edinen benin düþünce yapým. Hangi milletleri kapsýyor dedi kendinden utanarak. Ayný felsefenin ayný kültürün içinde bile harmanlanýrken birimiz Özür istiyor Cumhuriyetten birimiz sahip çýkýyor cumhuriyete. Hadi bakalým. Yalnýzlaþmada ne yap? Zaman akmaya baþladý yok oluþ girdabýnýn gerisinde. Ve Ýnsanlarý sevmek dedi kendince sýska bir tebessüm belirdi yanaklarýnda. Ýþte o gülümseme kadar cýlýzlaþmýþtý benliði…. Ve o gülümseme kadar yalnýz ve o gülümseme kadar yanlýþtý. Çünkü doðru olan Ýnsanlardý. Her ne olursa olsun Ýnsanlar.. O ise Ýnsan olmaya çalýþýyordu halen ve derdini anlatamadan yargýlanýyor ve dinlenmiyordu kimi zaman. Hýrçýndý çünkü, asabiydi ve bunun nedenini kimse sorgulamadý asýl asabiyeti kirlenmiþ dünyanýn güzel yüzlü insanlarýn beynindeki izlerineydi…..