Doðan her yeni günde, yine karmaþa,
Cahillik vardýr her devirde her baþta,
Öz dil Türkçe tahrip edilirken, sokak dili revaçta,
Dil tahrip edilirse, sonumuz hüsrandýr.

Hayatý bir iki kýsýr kemlinin içinde bulmuþsak,
Dilsiz bir yer varamayýz, ne kadar da çabalasak,
Din nasihattir diyen, o þaný yüce Nebi.
Dil ile dinde nasihati bilmiyorsak, hüsrandýr.

Argolarla yetiþiyor þimdi, bu yeni nesil,
Ýçinden çýkamayacak bir hal alýr, dilsiz bir nesil,
Önünü görüyor, sonunu göremiyor, olmuþuz asýl,
Okumadan, düþünmeden uzaklaþýrsak, hüsrandýr.

Türküler, Þarkýlar bile dilsiz kalýr maazallah,
Ne yarýna bir eser kalýr, nede nasihat billâh,
Allah ýslah etsin dilin kýymetini bilmeyen nadanlarý,
Sorumsuz bir hayatýn sonu, elbet hüsrandýr.

Tutunup geçmiþimizin þanlý ipine,
Sen yücesin bil, sahip ol öp öz Türkçe olan diline,
Kimseler anlamaz olur yarýn senide, bir gün,
Dilsiz bir toplumun sonu, elbet hüsrandýr.

Hangi bir millet bizim kadar bozdu dilini,
En madeni toplumlar, yüzyýllardýr korudular dilini,
Yunus emre bile gür sedasýyla söylüyordu þiirini,
Özünden her kim koptu ise, sonu hüsrandýr.

Ýbrahim BEKLER
ANKARA