Gri aslýnda çok dertli ve cefakar bir renktir. Bizde bundan fazlasýyla halliceyiz. Yýldýzlarla baþ baþa kaldýðýmýz o gecelerde Azrail’in çöktüðü kursaðýmýzda geçmiþimizin hýçkýrýklarý. Piþmanlýðýmýzýn haykýrýþlarý. Ne kadar seversek sevelim gerçek sevgi ne olursa olsun bir aþka yakýþmalý. Yakýþtýramazsak eðer o sevgiyle vakit geçirdiðimiz her ana küfredecek edep. Lanet edecek haya.

Ve bunlar olurken evren sustu insan da var olan sevgi duygusunun karþýsýnda. Hayret etti çünkü sevgi uðruna insanlarýn yaptýklarýna, vazgeçtiklerine, fedakarlýklarýna. Bazý insanlarsa reddetti sevgiyi, karþý çýktý ona, þeytanýn dizlerinin eteklerin de hizmet etti o en nefret edilesi varlýða. Ve bu aslýnda kendi tabutuna çivi çakmaktý. Þeytana ruhunu satmak, o aptal canavara esir olmaktý.

Sevgi yok olunca insanýn karanlýðýna dokundu nefret. Ruhunun en ücra köþelerindeki acýlarýndan faydalandý. Böylece insanlýkta yok oldu.

Kimileriyse kimseye içlerindeki sevgiyi ve nice duygularý hissettirmeden yazdý bütün o insaný anlatan satýrlarý. Onlar insan ruhunun bekçileriydi, insaný insana anlatmakla görevliydi. Onlarýn bilinmemeleri gerekir, çünkü yalnýzlýk yazarlýða mahsus. Ölümle dostluktur.

Ve ben yazmaya baþladýðým gün bir adam defnedildi topraða

Çünkü aslýnda yazmak;

Ölüme bulaþmaktý.

Dostuma,
ÖLÜME, ve ÖLÜMLE DOSTLUK KURANLARA…