Siyahý sevdim. Bunca yýl hayatýmda olan tek rengi sevdim. Yaðmurun üstümü deðilde yüreðimi ýslatmasý gibi, rüzgarýn tenimi okþamasý gibi sevdim. Halbuki ben, ‘sevgi kavramýný yere atýp ayaklarýmla ezerken ateþle tutuþturup yok etmiþtim bedenimden ve düþüncelerimden.’
Þimdiyse, kollarýmý açtým. Siyaha sarýldým. Yaðmur damlalarý bedenimin her yerini teker teker öperken, bende rüzgarý ellerimle tuttum ve her bir zerremden esmesi için ona izin verdim.
Bu kalbimin tekrar atmasýný saðlayacak kadar heyecan verici, bulutlardan atlayýp yaþamda kalmak kadar hayali, daha önce görmeyen bir insanýn ilk görüþünde hayalindeki dünyayla karþýlaþmasý kadar nadirdi. Ama sonuç; bir rüyanýn en güzel yerinde uyanmak kadar acý vericiydi. Çünkü ne kalbim tekrar atabildi ne bulutlara dokunabildim ne de hayalimdeki dünya vardý.
Bunlarý bildiðim için karþý kaldýrýmda darmadaðýn gözlerle yere oturmuþ kadýnýn sigara yakýþýný izledim ve sigaranýn mý yandýðýný yoksa yüreðinin mi yandýðýný tahmin etmekle zaman harcadým. Ve sonrada güneþin alnýnda sýrýlsýklam olarak hayata devam ettim.