'ben' kelimesinin dünden bugüne deðiþmeden kullanýlmasýnýn yarattýðý anlam karmaþasý... Dünkü bugünkü ve seneler sonraki kendimizden her bahsediþimizde, ben diyoruz kendimize, peki ben kimdim? Hangisiydim? Ayný mýydým? Neden senelere, zamana ve kendimize haksizlik ederek, ayný kisiymisizcesine "ben" diyorduk? Kelimeler mi kafamizi karistiriyordu yoksa biz mi anlamiyorduk?


Kendime geldigimde, kimsenin gelmesini beklemeyecegimi sanýyordum!
Bunu yazan bensem eðer, 'biliyordum' yazmaliydim 'sanýyordum' yerine.
Kendime geldigimde, kimsenin gelmesini beklemeyecegimi biliyordum.
Çünkü tek özledigim, sevdigim her zaman kendimdim benim. Film izlemeyi, resim yapmayi, yurumeyi, tiyatroya gitmeyi hep kendimle yapmayi sevmistim. Fazladan bir tiyatro bileti alman bu kadar zor mu diye sitem ettiklerinde, böyle alýþtým, diyerek geçiþtirirdim dostlari. Bir açýklamam yoktu oyunlara tek baþýma gidiyordum, yalnýz yürümeyi seviyordum belki de bir aliþkanliktan ibaretti tek baþýnalýðým. Ýnsanlarýn bana sitem etmelerini sevmiyordum, çünkü sorgulamama neden oluyorlardý. Aslýnda fazla bir bilet almak zor deðildi, haklýlardý. Sorgulamayý sevmiyordum, ben buydum, evet oyunlara tek baþýma gidiyordum, peki sadece bir alýþkanlýk mýydý gerçekten? Neden buna alismistim? Ýlk kez bi oyuna tek baþýma mý gitmek istemiþtim? Belki de hadi oyuna gidelim diyecek kimse yoktu ya da birileriyle gittim ve zevk almadým, sonra da hep tek basima gitmeye basladim. Böyle miydi ki acaba tek bir bilet alýþýmýn hikayesi? Bu muydu sebep? Sebebi umurumda deðildi, sorgulamayý artýk sevmiyordum. Sorduðum sorulara bir cevabým da yoktu üstelik. Hic birseyden emin deðildim, gittiðim ilk oyunu hatýrlamýyordum bile, sadece tek basinalik yasama bicimimdi benim. Nefret etsem de sorgulamam devam ediyordu, bir neden arýyordum gizlice. Zor muydu ki fazladan bir bilet alýp, bir dostla birlikte keyifle bir oyun izlemek ya da bugün beraber yürüyelim, demek? Bilmiyordum. Sorgu devam ediyordu. Belki bir korkuydu beni buna iten; herkes bir gun gider saniyordum, baglanmamaliydim hiç kimseye. Hani anne babalar bile çocuklarýný býrakýp gidebiliyorken, herkes giderdi elbette. Sanýrým böyle düþünmüþ olmalýydým. Yine emin deðildim, tek bildiðim kendimi tek basýnalastýrdýðýmdý. Haksiz da degildim zaten, terketmeler olmasa bile ölüm vardi ve gidecekti herkes bir gün.
Eger bunu yazan bensem boyle yazmaliydim ve kendime geldiðimde kimsenin gelmesini istemeyeceðimi biliyordum diye baþlamalýydým yazýma, bense 'sanýyordum' diye baþladým. O halde beklediðim birþeyler ya da birileri olmalýydý, bilmiyordum. O halde bunu yazan ya ben degildim ya da ben degismisti. Yazdikca ve dusundukce bir parca daha karisiyordu kafam. Kelimeler mi anlam deðiþtiriyordu yoksa biz mi onlarý kullanmayý bilmiyorduk? Ya da oynuyorduk onlarla, kelimelerle oynamayi seviyorduk . Ne dogru yerde kullanmayi biliyorduk aslinda ne de oynayabiliyorduk. Kalici olduguna inandigimiz kelimeleri kullaniyorduk sadece, varligmizi kanitlamak istiyorduk evrene. Unutulmaktan korkuyorduk. Kullaniyorduk, harciyorduk, tuketiyorduk kelimeleri arac olarak goruyorduk. Ben gittigimde geride hicbirsey kalmayacak olmasina dayanamayan ruhum umarsizca kullaniyordu onlarý, bencilce harciyordum. Dogru yerde dogru seyi mi soyluyordum, yazdiklarim anlam ifade ediyor muydu bilmiyordum. Yaziyordum, yazmaliyim beynimin kurdugu tum cumleleri cunku ne olursa olsun elbet bir butun olacakti. Anlamini sorgulamayacaklardi belki de, bir kelime yýðýný da olsa insanlar sadece beni tanýdýklarý icin bile bir merakla okuyacaklardi. Boylece ben var olmaya devam edecektim. Evet varlýðýmý kanitlamak icin kullaniyordum sizi, ama bunu acikca da soyluyordum size. Nefret ettigim bir kelimedir bu aslýnda, oldum olasi bu boyleydi, 'kullanýlmak' ya da 'kullanmak' sevimsizdi, duygusuzdu. Hayatýmýn bir parçasý olmamasý için çabaladým da çok. Sadece kelimeleri kullandým hayatým boyunca. Kullandýðým tüm kelimelerden ozur diliyordum, evet, kullaniyordum sizi, cunku korkuyordum yok olmaktan. Baska bir korkum da yoktu, bu yuzden sizden baska hiç bir þeyi kullanmadým ben. Beni yokolmaktan kurtaracak tek seyi arac olarak gordum sadece, kelimeleri. Önemseyip de sahip olduklarim sadece anlam verdiklerimdi benim. Cok birseye sahip olmamam bundandý belki ama önemsediklerimi çabalayarak kattým hep hayatýma. Anlam verdiklerime emek de verdim ben ve tüm sahip olduklarým, önemsediklerimdi benim. Kelimeler ise sahipsizdi, aidiyet yüklenemezdi onlara, iþte bu yüzden kullanmaktý tek yapabildiðimiz.
Tek baþýnalýðýmla baþlamýþtým, kelimeler kafamý karýþtýrdýlar. Beklediðim bir þey mi vardý? Yoksa artýk herkesin gidecek olmasý korkutmuyor muydu beni? Korkmadýðým için de kaçmýyordum sanýrým artýk sizden. Sadece yokolmaktan korkuyordum. Kelimeler anlam deðiþtiryorlar mýydý gerçekten? Yoksa 'ben' mi deðiþiyordu. Dünkü kendimize de bugünkü kendimize de 'ben' dediðimizden kaynaklanýyordu belki de sadece bu karýþýklýk. Biz hep kendimizken bizde birþeyler deðiþiyordu. Ve biz yine 'ben' diyorduk kendimize. Sonra kayboluyorduk kendi içimizde. Kelimeler anlam deðiþtirmiyordu, bizler deðiþiyorduk, bazen korkuyorduk bu deðiþimden. Alýþtýðýmýz tek baþýnalýðýmýzý ele geçirecek birer düþman olarak görüyorduk bazen dostlarý, ve bir gün gerçekten kendimize geldiðimizde, birinin gelmesini de bekliyor olduðumuzu hissetmekten korkuyorduk.

Bu yazýyý yazan kimdi? Sanýyordum demiþtim, biliyordum yerime. Ama korkarým ki bu yazýyý yazan benim, kelimelerin anlam deðiþtirdiði de doðru deðil. Ben sadece dünkü ben deðilim, hepsi bu.