“Böyle gitmez, öfkeyle yanýyorsun”… Þarkýyý kapattý kadýn. O cümlede, o melodide ya da týnýda hatalarýný gördü, tüyleri ürperdi. Düþünmekten, yakmayý unuttuðu sigarasý ile beraber yalnýz kalýverdi. Dört duvarýn herhangi biriydi onun bu geceki dostu. Bir yandan onu terk eden minik kedisine üzülüyordu, bir yandan da kafasýnda kurduðu paranoyalarýna… Normal bir insan deðildi çünkü o, yaþadýklarýyla, yaþanmýþlýklarýyla ayakta durmayý baþarabilen güçlü bir kadýndý. En azýndan çevresindeki birkaç insan öyle zannediyordu. Gece oldu mu, oturup duvarlarla dertleþecek kadar yalnýzdý. Aramaya çekindiði bir adam vardý. Anlatsa dertlerini baþtan sona o da anlamayacaktý. Ýnsanlar hayatýn rutin akýþýna kaptýrmýþtý kendini, o ise dünyanýn ona vadettiði zamaný geliþigüzel yaþýyordu.
Zamanýnda aldatýlmýþ, aðlamýþ, güveni kýrýlmýþ, yalnýz býrakýlmýþ, en uzaðýndaki adamlardan tut, en yakýnýndaki adamlara kadar darbe yemiþti.
Nasýl beklenirdi ki aklýný kaybetmemesi? Sadece sýðýnacak bir yuva arýyordu kadýn.
Seneler sonra ilk defa güvendiði, sýðýndýðý adam onu anlamamakta kararlý, onu öldüresiye yalnýz býrakmakta ýsrarcýydý.
Yaþamak, güzeldi. Onun için yazýlmýþ þarkýlar, þiirler, onun için yaratýlmýþ gökyüzü ve bir gece vardý. Ölüm bir kaçýþ deðildi. Ýntihar, güçsüzlerin tanrýya yakýn olma hevesiydi. O tanrýya yakýn olmak istemiyor, bir avuç huzur istiyordu.

Oturdu, yazmaya baþladý. Kelimeler, sular seller gibi akýp gitti yazdýkça. Acýlarýný bir kenara býraktý. Kimseye ihtiyacý olmadýðýný, sigarasý ve birer adet kâðýt ve kalem ile hayatýný idame ettirebileceðini anladý.
Onlar kadýna, kýsa fakat huzurlu bir yaþam sunuyordu. Tüm bu acýlarla boðuþmayý reddederek, kendine yepyeni tertemiz bir sayfa açtý. Alýþkanlýklarýndan kurtulmasý zor olacaktý, o da bunun farkýndaydý ama bu ayakta kalmasý için bir engel deðildi. Ayrýca içinde koca bir çocuk büyüttü. Ayný kendisi gibi hýrçýn, yorgun, saldýrgan ama ne zaman olsa oyuna koþabilecek bir çocuk. Ona ulaþmayý deneyecek, onun hikâyelerini yazacaktý. Belki o koca çocuðun hayallerini gerçekleþtirir, kendine yeni eðlenceler yaratýrdý. Kararsýzlýðýn içinde boðulduðunu fark etmeden huzura koþtu. Çocuðun adýný karanlýk koydu. Bundan sonra okuyacaðýnýz hep karanlýðýn hikâyeleri olacak, durdurulamayacak, engellenemeyecek ve mutlu olacaktý.
Kadýn, bir gecesini bunlara düþünmeye verdi.
Ertesi sabah
Bir kazada
Kan kaybedeceðini
Bilmeyerek…
-Sadece derin yaralara yazar kadýnlar. Ne yaralayanlaradýr cümleleri ne de çektiði acýlara.
Taþýmak zorunda olduðu derin yaralara…-