Dünyanýn kültürel, dinsel, siyasal, coðrafi, ekonomik ve etnik olarak en karmaþýk ve içinden çýkýlmasý zor olan bölgelerin baþýnda Ortadoðu ve Anadolu gelmektedir.
Bu yüzden hem bölgenin yerli devlet yönetimleri hem de bölgede etkinlik saðlamak isteyenler, siyasi politikalarýnda baþarýlý olmak için, kýlý kýrk yararcasýna mantýklý ve bilimsel metotlarla hareket etmek zorundadýrlar.
Bunun yerine bilim dýþý ve modasý çoktan geçmiþ ilkel milliyetçi hamaset þoven duygularla hareket edenler, sonunda yenilginin vermiþ olduðu aþaðýlýk psikolojisiyle, yenilgilerini dahi bir kahramanlýk olarak gösterip, ondan sonra da kendi halkýndan, bölge ve dünya devletlerinden kendilerine itibar edilmesini beklemektedirler.
Bölgenin jeopolitik, ekonomik, etnik ve dini kültürel yapýsýyla, dünyadaki geliþmeleri iyi takip edip, gerçeklere biraz saygýsý olan insanlar, Türkiye’nin gerek bölge genelinde gerekse Suriye politikasýnda yanlýþ hareket ettiðini yýllar önce baðýrarak söylemiþlerdir.
Ancak buna raðmen Türkiye’nin gelmiþ geçmiþ tüm iktidar yönetimleri, bölgede ne zaman bir sorun baþ göstermiþse, sürekli þoven ve ilkel milliyetçi mantýkla hareket etmeyi en büyük ve en güvenilir politika olarak seçmiþlerdir.
Buna benzer yeni bir geliþme ise, Irak Kürt Bölgesel Yönetimi’nin yakýnda baðýmsýzlýk referandumuna gideceðini ve de arkasýndan baðýmsýz Kürdistan Devletini ilan edeceklerini duyan Türkiye, eskiden olduðu gibi yine hop oturup hop kalmaktadýr. Haberi yok ki, dünyanýn güçlü devletleri desteklemiþse o devlet ilan edilmiþ demektir. Seni kim sallar? Sonra Kürtlerin kendi topraklarýnda kendi devletini ilan etmesinden Türkiye neden rahatsýzlýk duymaktadýr? Halbuki sýnýr koþusu olarak destekleyip iyi iliþkiler geliþtirmesi gerekemez mi?
Diðer taraftan ne zaman güçlü devletler bölgede aðýrlýðýný koymuþsa, Türkiye her seferinde kafasýna vurulmuþ gibi sessiz sedasýz yerine oturmaktadýr. Bu yüzden istisnalarýn dýþýnda bölge devletlerinden tutalým dünyanýn birçok ülkesi, Türkiye’nin siyasal politikalarýný hiçbir zaman ciddiye almamaktadýrlar.
Ýfade etmeye çalýþtýðýmýz bu düþüncemizi doðrulayan olaylardan sadece bir tanesi, Fýrat Kalkaný operasyonunun bittiðini ve ayný zamanda Türkiye’nin, Suriye topraklarýndan çekilmesi, Türkiye politikasýnýn iflas ettiðinin açýk kanýtýdýr.
Ve bundan sonra Türkiye gerek Ortadoðu’da gerekse Suriye’de yaþanacak tüm olaylarda, sadece bölge devleti olarak en geri planlarda yer verilip mahcup bir þekilde bulunacaktýr. Çünkü bir devlet hedefine koymuþ olduðu alanlarda siyasal ve askeri olarak baþarýlý olmasýnýn belirli kriterleri vardýr.
Bunlarýn baþýnda her þeyden önce kendi yerli askeri silah sanayisine sahip olmasý gelmektedir. Ve ikinci bir önemli nokta ülke içerisinde sosyal, siyasal ve kültürel barýþý saðlamýþ olmakla mümkündür.
Üçüncü nokta ise, özellikle bölge devletlerinin dini ve kültürel yapýsý ne kadar farklý olursa olsun, bu yapýya saygýlý davranýp herkesle barýþ içerisinde medeni komþuluk iliþkilerini saðlamalýdýr.
Türkiye bu vb. noktalarý yerli yerine oturtmadan, bölgede en ufak bir sorun çýkar çýkmaz, her seferin birilerine düþmanca tavýr içerisinde vururum kýrarým þeklinde söylemlerle, kendi güvenirliliðini ver saygýnlýðýný yitirdiðini bir türlü anlamamaktadýr. Ayný þekilde güçlü devletlerin bölgedeki planlarýný ve de gücünü hesap etmeden kendi baþýna siyaset yürütmesi, tam anlamýyla bir tiyatrodan baþka bir þey deðildir.
Türkiye yetkililerinin biraz tarih bilinci ve birazda siyasetteki gerçeklere saygýlarý olsaydý, özellikle bölge toplumlarýnýn kaderlerini 1500 yýllarýndan günümüze kadar Avrupa ve Rusya gibi devletlerin belirlediklerini bilip, ona göre kendilerini geliþtirmeleri gerekirdi.
Türkiye devlet yetkilisi ve yöneticileri ne yapmýþlar, Cihan Ýmparatorluðu dedikleri Osmanlý’yý yaþatamadýklarý gibi, hâlâ en küçük elektronik eþyalardan tutalým tüm askeri silahýný, baþkalarýndan satýn alarak bölgede söz sahibi olmaya çalýþmasý gülünç bir durumdur. Bu mantýktaki bir devlet yapýsýnýn kendi toplumuyla alay etmesi demektir.
Siyasette ve de tüm alanlarda büyük devlet olacaðým diyenler, her þeyden önce ülkesindeki iç barýþý saðladýktan sonra bilimsel çalýþmalara aðýrlýk vererek, dünya ekonomisinde ve de askeri sahada bende varým diyebilir.
Türkiye ise her þeyi ile NATO’ya baðlý iken, bunlarla da gerçek bir ortaklýk yürütemeyip, arkasýndan Rusya’ya yaklaþarak Rusya’dan alacaðý silahlarla herkese meydan okumaya çalýþmak, ilkokul çocuklarýnýn oyunlarýndaki kahramanlýða benzemektedir.
Rusya sana silah verir, ama her zaman Rusya’nýn politikalarýyla uygun hareket edip, Rusya’nýn emrinde olursan, sen o silahlarý kullanýrsýn. Kendi baþýna hareket ettiðin anda, Rusya ya da bir baþkasý o silahlarý kullanmana asla müsaade etmeyecektir. Almanya’nýn Tank ambargosunda olduðu gibi.
Bu yüzden ya kendi yerli aðýr askeri sanayini geliþtirerek kimseyi sallamadan hareket edersin veya birçok þeyde baþkalarýna baðýmlý isen, o zaman mütevazi bir siyaset yürütme mecburiyetin var demektir.
Türkiye her zaman olduðu gibi sadece ticaret ekonomisine dayanarak dünyaya efelik taslamasý neticesinde, tüm politikalarý tek tek iflas etmektedir.
Örneðin altý aydýr küçük bir kasaba olan EL BAB’ý bile zar zor ele geçirdiði halde þimdi buradan da çýkmak zorunda kalmýþtýr. Bizler bile sýradan bir vatandaþ olarak, Türkiye’nin Suriye politikasýnýn sonucunun bu olacaðýný, altý yýl önce dile getirmiþtik.
Þimdi durum bu noktaya gelmiþken, Suriye’de ölen asker ve sivil vatandaþlarýn hesabýný kim verecektir? Ve bunun maðlubiyetini hükümet ve devlet yetkilileri topluma nasýl anlatacaklardýr acaba?
Yazýk çok yazýk bu ülke insanlarýna! Her zaman bir hiç uðruna sürekli canlarýndan olmaktadýrlar. Ve bunun adýný da “Þehitlik Mertebesi” koyup, ne hikmetse Bürokrat ve Ticaretti Burjuvazinin çocuklarý bu Þehitlik Mertebesinden bir türlü nasiplenmiþ deðillerdir. Tüm bunlar yetmemiþ gibi bir de REFERANDUM adýyla bir macera daha onaylatýlmaya çalýþýlmaktadýr. Ýþte Türkiye’nin bugüne kadar ki tüm siyaset ve politikalarýnýn özeti kýsaca bunlardan ibarettir.

Cemal Zöngür