Hayat sabah sekiz akþam beþ arasýna sýkýþtýrýlmýþ koþuþturmadan ibaret þimdilerde. Fiziksel yorgunluk zihinsel yorgunluðun gerisinden gelirken ruhsal yorgunluk baþý çekiyor. Dile dökülemeyen kelimeler zihni tarumar etmiþ. Hayat zaten yoruyor, yormasýn kelimeler! Heceleyerek yaþamak istiyorum günü, güzel sözler kazýnsýn aklýma. Ýnsanlara iyi þeyler anlatma derdi de var içimde ama sözler deðil görüntüler doyuruyor merakýn açlýðýný; fikirlerin deðil, sloganlarýn oburluðu doldurmuþ samandan bilgeliði… Ýyi olduðunu sanan iyiler arasýnda iyiyi oynuyorum, ne kadar da iyiyim böyle. Bir tabak yemek, sahte bir gülücük yazýlmýþ birkaç dizeden daha çok ilgi uyandýrýyorsa onlara istediðini ver çünkü insanlar kanmak istiyor yalandan nefret ettiklerini baðýra baðýra… Bir masal anlatýlsýn resimlerle, kelimeler kapý dýþarý. Herkes çok mutlu.
Ýnsanýn ilgilendiði neydi? Çeliþkiler dünyasýndaki tutarlýlýk seviyemiz ne? Ruhunu aradýðým þeyin bedenine yabancýlaþmak, görmezden gelmek. Yok saymak, zamanla yoksullaþmak. Ýzafiyet delirir! Sabýrsýzlaþtýran gelecek bugün umursamaz .. Erdem dediðimiz yapmamalý-yapmalý kurallarý benliðinde kuralsýz. Yel deðirmenlerine kafa tutan kahraman görüntüm gerçeðe teslim. Bugün varým, yarýn yokum.. Kendimi aldatma gafleti içindeyim, lunaparkta eðlenen küçük bir çocuðun sevinci var içimde pamuk þeker gibi, tatlý ama faydasýz. Göze güzel görünen eylemlerim, dönme dolabý içinde prenses, atlýkarýncaya binmiþ bir prens. Dünyaya özen dön kendi etrafýnda, saðý solu gece gündüz ..Doðduðun andan itibaren yürüdüðün yolun sonu yaþ günü pastasý gibi tatlý, mumu üflersin söner! Ah caným kendim, nasýl da yazýk etmiþiz kendimize.. Ýmha edip yeniden inþa edebilsek keþke. Ýnzivaya çekilir düþlerim.
Hiçbir þey yaþamadan yaþlanýyoruz, beyaz bir saç telinden ibaret hayat. Ayna ayna söyle bana, anlamak anlamsýzlaþtýrmak mýdýr aslýnda? Anlamak, farkýna varmak! Uzun yaþama isteði, geçmiþe duyulan özlem.. Ýki çeliþki susturuyor bugünü. Dilekler, geçmiþ yýllarýn vaftizi; bugünüm geçmiþin paniði. Bir sakýz falýnda çýkar belki dünüm, bugünüm, yarýným.. Herkesin bir hikayesi vardýr ve her hikâyenin sonu ayný biter, herkes ölür; ne yaþanýrsa yaþansýn. Hikâyelerin ve kimliklerin bir önemi yok, hepsinde ayný dantel rüyalar; sonsuza dek mutlu yaþadýlar … Esas oðlanla esas kýz sonsuza dek mutlu yaþasýn diye figüran olarak dünyaya gelenlerin hikâyeleriyle kim ilgilenir ki? Herkese bir kader çizilir, herkes kendi imtihanýný yaþar. Kimileri hayatýnýn imtihanýný veremeden ölür, çocuklar ölür. Çocuklar neden ölür? Anne ve babanýn imtihanýnýn figüraný çocuklar. Yaþamanýn anlamý ne, birileri birilerinin hayatýnda sadece yan rol olacaksa, kim gerçekten yaþar? Anlam nedir? Ölümün olduðu yerde her þey anlamsýz derken ölümsüzlüðün anlamý ne? Hiç ölmeyeceksek amaçsýzlýðýn büyüttüðü miskinlik.. Lokman Hekim ölümsüzlük iksirini kaybetmemiþ olsaydý hiçbir þey yarým kalmayacaktý ya da erteleyecek bir zamanýn olmayacaktý. Terekota ordusuna da ihtiyaç duyulmayacaktý. Elini kolunu sallaya sallaya ara kayýp cenneti, saat sekiz!