Durumu uzatmamak adýna idareten kurduðum cümleler var. Tartýþmasýz, sýrf söylemiþ olmak için söylediðim cümleler...


Beni saatlerce esir alýp, sonra otomobiliyle evime býrakan arkadaþýma aðýz ucuyla ''Gelmez misin?'' demem gibi. Baþka bir þehire tayini çýkan iþ yerindeki mesai arkadaþýma ''Bir gün ziyaretine geleceðim'' demem gibi. Askerden terhis olurken en sevdiðim asker arkadaþlarýma ''Mutlaka tekrar görüþeceðiz'' demem gibi. Ya da beni terk etme hazýrlýðýnda olan kýz arkadaþýmýn ''Ýstersen iliþkimize biraz ara verelim. Sonra yeniden deneriz,'' cümlesini duyduktan sonra ''Tamam. Kendine iyi bak. Þimdilik hoþça kal,'' demem gibi.


Beni terk ettiðini kibar bir dille söylediðini ve kendisine de çok iyi bakacaðýný ve hoþ kalacaðýný bilmezmiþim gibi kurduðum fuzuli cümleler... Kaba bir hesapla zaman ziyaný cümleler ömrümden yirmi beþ yýlýmý aldýlar götürdüler. Geriye kalan on iki yýlýmý da çocukluðuma vakfettim. Ýnce hesabaysa ezelden beridir aklým ermez. O yüzden rakamlara fazla takýlý kalmayýn.


Yukarýdaki metinlerden sonra genel hatlarýyla yaþamýmý deþifre ettiðim için içimde fuzuli olmayan bir cümle kurmanýn çocuksu sevinci. Ve son olarak da yalandan bir kapanýþ cümlesi: ''Yaþamayý seviyorum, herkes gibi.''