Öyle arkadaþlarýn verdiði süper gazla ortaokul yýllarýnda karate, tekvando, judo ile biraz uðraþtýk iþte. Uðraþtýk dediysem, olimpiyatlara, dünya þampiyonalarýna gitmedik, bir iki ay öyle salonlara gittik geldik, bir de mahallede hava atýp hah huh diye el kol hareketleri yaptýk arkadaþlarýmýza...

Baktýk olmuyor, halk oyunlarý daha güzel, sonra halk oyunlarýna yatay, dikey, yandan, ortadan bilumum þekilde geçiverdik. Piþman mýyýz? Yok, pek de sayýlmaz. Neden derseniz, döðüþ sporlarý, bireysel, oysa ki folklor, halk oyunlarý öyle mi... Haydaaaaaa, dediniz mi, davul, zurna, bir de akordeon sesi, hele de yanýnýzda elini tuttuðunuz bir kýz varsa, deðmeyin keyfinize...

Neyse gelelim tekrara tekvandoya... Cumartesi pazarlarý en büyük zevkimizdi, zevkimiz olmasýna da, bayaðý da aðýr yapardýk antrenmanlarý... Mahallede de bilirlerdi birçoklarý bizim tekvando ile uðraþtýðýmýzý, pek iliþmezlerdi, sokak kavgalarýnda ya da baþka yerlerde bizlere...

Epey bir süre geçtikten sonra tam kuþak imtihanýna girecektik, araya bir þeyler girdi ve üzülerek ayrýlmak zorunda kaldýk tekvando salonundan. Ama öyle gidip de herkese de söyleyemiyoruz býraktýk bu tekvando sporunu diye...

Mahalle arkadaþým Kamil ile beraber gidiyorduk, býrakýrken de onun ile beraber býraktýk. Kankaydýk o zamanlar... Ýkimizin de morali bayaðý bozulmuþtu. Döndüm Kamil’e ’’Oðlum arkadaþlara yine de söylemeyelim tekvandoyu býraktýðýmýzý.’’ dedim. O da Olur tabi de hangi kuþaktasýnýz bilader?’’ diye sorarlarsa... ’’O da kolay oðlum þeffaf kuþaktayýz deriz.’’ O zaman tabi aklýmýza gelmemiþti, þeffaf kuþak diye bir kuþak olup olmadýðý, sonradan öðrendik ki yokmuþ gerçekten þeffaf kuþak...