AYRILIK (LAR)
26 ÞUBAT 2002
Beklenmedik bir anda gelen ayrýlýk insaný sarsýyor. Ama bundan daha zor olan bir þey var ki, o da ayrýlýðý kabullenmek... Yaklaþýk bir yýldýr sevgili diye sarýldýðým, dost dediðim insanýn yabancýlaþmasý ve ayrýlýk önerisine karþý çýkmadan, yüzünde üzerinde aðýr bir yük olan aþkýný bir kenara atmanýn verdiði rahatlýkla çekip gitmesi... Ýþte asýl yaralayan bu! Peki ya döktüðü gözyaþlarý ve benim gözyaþlarýmý elleriyle silmesi, avutmaya çalýþmasý neden?
Öylesine incindim ve yaralandým ki... O bensiz kuracaðý yaþama doðru ilerlerken, ben yine kendi gözyaþlarýmla yaralarýmý iyileþtirmeye çalýþacaðým. Güvenmemin ve sevmemin bedelini ödeyeceðim yine... Ýç hesaplaþmalarýyla, lanetlerle, gözyaþlarýyla tüketeceðim gecelerimi... Gündüzleri ise gülücükler saçan maskemi takýp karýþacaðým insanlarýn arasýna...
Herþeye raðmen piþman deðilim. Onca fedakarlýk yaptýðým için, yüreðimin sesiyle “seni seviyorum” dediðim için, dürüst ve açýk davrandýðým için piþman deðilim. Gün gelecek yine tüm içtenliðimle güleceðim hayata... Piþmanlýk yok, karamsarlýk yok, hele yýkýlmak hiç yok. Bu sancýlarda geçecek elbet.
Hayat devam ediyor...

2 MART 2002
Yüreðim kanýyor, içim acýyor desem de anlatamam hissettiklerimi, çektiðim acýyý... Dünüm, bugünüm, yarýným dediðim sevgili bunca acýtýyorsa beni, yüreðimi; gururumu incitmede tereddüt etmiyorsa ne anlamý var sevginin? Ya da buna sevgi denebilir mi? Anlamýyor, çözemiyorum... Taþýdýðým tüm deðerleri bir bir yitiriyor; ben ben olmaktan çýkýyorum.
Yaþ 23... Doðumgünüm için getirdiði menekþeye acý, hüzün, mutsuzluk, gözyaþý ismini versem pembe yapraklarýna yakýþmaz. Sevinç, mutluluk, sevgi, aþk isimlerini koymaya yüreðim el vermiyor. Hediye ettiði kazaðý her giydiðimde bu günün acýsýyla yüreðim burkulacak. Bundan sora büyük bir aþk verse de bu acýyý asla unutmayacaðým.
Sevmek herþeyden önce saygýyý gerektiriyor ve yanýsýra güveni... Ýçimde ikisinden de eser kalmamýþsa, nasýl devam edeceðim sevmeye?... Binlerce soru var kafamýn içinde... Gitmek istiyorum. Herþeyi ardýmda býrakýp, yola çýkmak...

6 MART 2002
Bu yürek acýsý gün gelip dinecek mi? Bilmiyorum. Ýçimden birþeyler eksiliyor durmadan, ben eksiliyorum.... Ama adýný koyamýyorum bu yitip giden duygularýn...

- di li geçmiþ zaman
“ Uzak kýtanýn, uzak bir þehrinde yaþayan bir prensin düþüncelerinde, bir zamanlar bir güvercin yaþardý. Bir baþka uzak kýtanýn Uzak þehrindeki bir kahraman bir kedi sevdesýna tutulmuþtu. Nankör bir sevda... Þimdi kahraman sadece kedinin düþlerinde kaldý. Güneþ bir yýldýza tutulmuþtu. Güneþe hayat veren yýldýzdý. Yýldýz ýþýðýný söndürüp kedi olmaya karar verdiðin de güneþin ýþýðý da söndü. Ýkisi, yani güneþ ve yýldýz hala yanyanalar ama ayný aþkla yanmýyorlar... Güvercin olmaktan, kedi olmaktan vazgeçtim. Ya kedi olmaktan? Bilmiyorum.
Ayný nankör sevda ben istesem de istemesem de yüreðimin bir köþesinde sürmeye devam ediyor. Ve hemen yaný baþýnda yürüyen bir sevda daha var. Rüya sevdasý... Prensin atý kayýp, kahraman kediyi kaybetti, güneþ yýldýzdan vazgeçti. Rüya ise gerçeðe hiç dönüþmeyecek. Bir sabah uyanacaðým ve rüya bitecek. Gerçekle masal arasýnda yaþanan bu hayat daha ne kadar sürecek?”
Uyandým, 2 Mart 2003 de baþlayan rüya sona erdi.... di.... di.... di....