Cümlesidir ki
her kaldýrým
Ýçimde bir “dölleyici söz” gibi.

Parkelerin korumasýzlýðýna inat
salar eteklerini yaðmur,
Dolmabahçeden aþaðýya.

Sokakta yatan
küfrün bini bir para .

Parke giymiþ kaldýrýmlarýnda
üþür çocuklar...

Kendini kaldýramaz ki
çocuklarý kandýrsýn
kaldýrýmlar.

Baþtan ölü doðar çocuklar
ki
þizofren aþklar yaþar
bu þehir.

Meddücezir tenlerde.

Sesim olur bazýlarý da
ben yerine açar kollarýný
damla yakalamaca oynar
tüm çocuklarla kör þehir sabahlarýna.

Kim görür;
kim duyar?

Her þey sözlüdür de,
sevgi
Sizdir tüm sesler;
sarýp sarmalayan
yaþlanmýþ yaðmur dýþýnda.

Açýk aðýzlar Tanrýyý yakalar.

Tanýmadýðýmýz kahramanlar
karýþýr oyuna .

Renkli filimden fýrlamamýþ
renksiz kahramanlar açar kollarýný.

Tanrý bir bal sürer aðýzlara ýslakça !

Þizofrendir bahçe dolanmalarý
gözü kapalý
ve
kör çirkinliklere.

Sokak çocuklarýnýn gönlünü okþar
görünmez bir el
ki
ýslaktýr gözüm
içinde...

Kaldýrýmla
asfalt seviþmesi midir
Sokak çocuklarý?

Kimsiniz Annesi;
Kimsiniz Babasý?

Kim yaptý sokak çocuklarýný?

Kör gözler.
Kör gözler.

Saðýr bakýþlar
Kör gözler…

Tanrý yaðdý yine.

Piç doðurmuþ hepimizi
bu þehrin fahiþe aþklarý.

Oysa ben
ben en çok mavide sevdim
seni...