Düþler ve perde... Seçilmiþ sözcükler, oyunlar ve herþey sahte...
“Korkuyorum hayatým. Korkuyorum oyunum. Korkuyorum düþlerimden, korkuyorum sahtelikten.”
Çalýnmýþ fikirlerimi ucuz bir oyunun kelimelerinde buluyorum. Ürküyorum. Onlar sahte... Benim fikirlerimdi onlar... Oysa o fikirler tamamen gerçekti. Þimdi ise bir oyunun yalanlarýna dökülmüþler. Hepsi yapay, hepsi çirkin ve hepsi duyarsýz... Benim fikirlerim deðil onlar! Benim sözcüklerim deðil. Ben yapay olamam. Bunlar bana ait deðil.
Gözlerim... Bambaþka dudaklara odaklanýyor gözlerim. Çünkü o dudaklar benim sözcüklerimi haykýrýyor. Oysa o dudaklar plastik. Ve bu oyun plastik. Ve bu sözcükler... Olamaz... Onlar bana ait deðil. Onlar bana ait olamazlar... Artýk deðil...
Sakin ol...
Sakin ol...
Sakin ol...
Hayretler kapalý kapýlar ardýna döþenmiþ. Alkýþlar sahteliði onaylýyor. Ben aðlýyorum. Sakin ol... Aðlama...
Sakin ol...

Olamýyorum. Yazamýyorum.
“Sahtekarlýkta hayat bulacaksa sözcüklerim, býrak onlar benim içimde kalsýnlar”
Yazmýyorum.
Göz göze gelemiyorum sözcüklerimi hýrpalayanlarla... Onlarý övemiyorum.
Yazmýyorum bir daha... Yazarsam kendimi de plastik bir kukladan ibaret bulacaðýmdan ürküyorum. Sözcüklerimi çaldýlar. Belki beni de parçalarlar... Belki kýpýrdayamam bir daha... Oyuncak bir bebek olurum geleceðin sahtekarýna... Söyleyebileceðim yalnýzca birkaç sözcük kalýr. “Hoþçakal”, “Elveda”

Hayat elvedalarla döþeniyor... Ruhlar paramparça oluyor alaycýlýðýn ötesine... Fikirler çalýnýyor, sözcükler artýk bir anlam ifade etmiyor. Gölgeler uslanýyor, yazýlar yazýlmýyor, düþünceler söylenmiyor, yalnýzlýk gittikçe daha çok artýyor.
Sakin ol...
Sakin ol sahtekarlýk...
Sükunet ve birazcýk da patavatsýzlýk...
Ýfade et... Ýfade et düþlerini yalnýzlýkta... Bir ölüyü topraða göm... Baþka bir ölüyü de sahneye çýkar... Okusun baþkasýnýn düþlerini... Haykýrsýn baþkasýnýn sözcüklerini....
Alay et...
Zamana dehþetle karþý çýk ve alay et... Dürüstlüðün anlamýný çözemeyenlere sakla ölümünü... Parçalanan mirasýný yok et ve alay et... Ölümün ötesinden yaþamý gözle, gülümse, alaycýlýðýn ötesinde, gülümse ve anlamsýzlýðý keþfet...
“Ne demek istiyorum?
Ne demek istiyorum umutsuzluðu haykýrýrken?
Sahtekarlýðý protesto et...
Masumiyeti keþfet...
Ne demek istiyorum?
Ne demek istiyorum trajediyi yüzüme vururken?
Kalabalýðýn içinde yalnýzlýðý keþfet...
Sessizliði elde et... “

Sakin ol...
Sözcüklerin çalýnmýþ, düþlerin soyulmuþ, acýlarýnla alay edilmiþ ne fark eder?
Sakin ol...
Çünkü uyumsuzluða karþý çýkanlar buradalar... Çünkü sen karþý çýktýn. Çünkü ben karþý çýktým.
Sahnede, sahtekarlýða tükürdük...
Sahnede, masumiyeti kirletenlerin isimlerini tek tek haykýrdýk...
Sahnede; hayatýmýzýn en önemli oyununda, yaþam denilen o koskocaman sahnede sakindik. Sessizce bekledik. Sessizliðimiz kelimelerden daha güçlüydü. Ve sessizliðimiz anlatmak istediðimizi haykýrýyordu. Alkýþlar dondu... Haykýrýþlar gýrtlaklara týkandý... Sessiz bir hayat... Sessizliðe ve sakinliðe doðru... Sessiz ve dürüst bir hayat... Sözcüklere gerek yoktu. Sessizliðimiz sözcüklerden daha güçlüydü. Ve sessizliðimiz bizi anlatýyordu. Baðýþlanmayý diledik. Sakin olduk.
Sakin ol...
Ne dediðin önemli deðil... Sessiz ol... Ve söylemek istediðini sessizlikle ifade et...
Ne demek istiyorum?
Anladýnýz...
     Ben de anladým...
Ve artýk sakinim...