O sabah her zamanki alýþkanlýðýnýn zýddýna çok erkenden kalktý uykudan. Erken kalktýðýnda sevindi; çünkü bugün çok önemli bir iþ görüþmesi için arkadaþlarýyla birlikte baþka bir þehre gideceklerdi…
Tuvalet ihtiyacýný giderdi… Sinek kaydý týraþýný oldu ve yeni aldýðý markalý týraþ losyonundan süründü… Kalktýðýný gören ve þaþkýn þaþkýn kendisini seyreden annesinin, zevk alarak, hazýrladýðý sabah kahvaltýsýný yaptý…

Üzerindeki çizgili pijamayý çýkararak, sabahtan ütülendiði sýcaklýðýndan belli olan elbisesini giyindi… Çýkmak için dýþ kapýya yöneldiðinde giyeceði ayakkabýnýn boyalý olup olmadýðýna baktý; uygun olaný seçti ve ayaðýna giyindi… ”Allah’a ýsmarladýk anne, belki akþama gecikirim, beni merak etme, duruma göre telefon eder seni bilgilendiririm”, diyerek evden çýktý…

Asansöre doðru yöneldi. Katta olmadýðý için çaðýrma düðmesine basarak asansörü çaðýrdý. Asansör geldiðinde bindi ve iniþ düðmesine bastý. Bir iki kat inmemiþti ki elektrik kesildi; üçüncü ve dördüncü kat arasýnda mahsur kaldý…

Birilerinin yardýmcý olmasý için seslendi; sabahýn erken saatleri olduðu için epey bir süre yardýmýna koþan olmadý. Ne kadar zaman geçtiðini ve ne yapacaðýný bilmez halde beklerken, dýþardan merdiven dairesine mum yakanlarýn seslerini iþitti ve yardým istedi, Sesini iþitenlerin asansörde birinin olduðunu, yardým edilmesi gerektiðini, bunun için kapýcýnýn çaðýrýlmasýný söylediklerini duydu. Bir müddet sonra kapýcý geldi. Asansörün kapýsýný bir hayli uðraþmadan sonra açarak kendisini kurtardý.

Asansörde kalmanýn þaþkýnlýðý içerisinde kapýcýya ve komþularýna teþekkür ederken annesinin de oraya gelmiþ olduðunu ve panik halinde kendisine baktýðýný fark etti. Yanýna vardý. Merak etmemesi ve sakinleþmesi için annesine teskin edecek birkaç güzel söz söyledi. Tekrar veda ederek ve yürüyerek apartmandan çýktý.

Çýktý çýkmasýna ama baþýna gelen, hiç düþünmediði bu olay üzerinde düþünmeden de edemedi. Düþündü, lâkin bir somut sonuca ulaþamadý.

Ýþ yerine gitmek için yaya kaldýrýmýndan gelecek dolmuþlarý gözleyerek giderken, yoldan geçen bir aracýn üzerine sýçrattýðý su ile tepeden týrnaða ýslandý. Suyu sýçratan araç duramadan devam etti yoluna; için için kýzdý, lânet okudu aracýn arkasýndan. Tekrar eve dönüp elbisesini deðiþtirmekten baþka çare yoktu… O da öyle yaptý. Gerisin geriye eve döndü. Elektrik gelmiþti. Asansöre binip binmeme konusunda tereddüt gösterdi biraz. Sonra karar verip bindi. Allah’tan korktuðu olmadý. Çünkü asansörde ilk sefer kalýyordu ve bayaðý da korkmuþtu yeniden kalabilme ihtimalinden.

Evin zilini çaldý. Annesinin, oðlunu karþýsýnda ýslanmýþ görünce: “Aman Allah’ým! Ne bu halin” diyen çýðlýk gibi sorusuna; olaný, biteni anlatarak cevap verdi. Randevu için gecikeceði endiþesiyle aceleyle hareket ediyordu. Giyinmesinde, kendisine yardýmcý olmasýný istedi annesinden.

Yeniden giyinmek, hazýrlanmak sabah kazandýðý zamaný eritmiþti. Aceleyle ve telaþ içinde evden çýktý...

Cep telefonunu eline aldý, özür dileyerek, arkadaþlarýna biraz gecikeceðini bildirdi.

Biraz daha dikkatli olarak yolda yürümeyi sürdürürken bir dolmuþ geldi. El kaldýrdý. Dolmuþ durdu. Oturacak yer yoktu ama zamaný da olmadýðý için dolu olan dolmuþa binmek zorunda kaldý.

Dolmuþun þoförü aracý biraz deli doluca kullanýyordu. Bir ara îkaz etmeyi düþündü sonra vaz geçti; kendi kendine: “araçtaki tek yolcu ben miyim?”, diyerek. Þoför birkaç tehlikeli manevradan sonra sakin sakin giderken arkadan yol isteyen bir aracýn kornasýna çok kýzdý. Ýstemeyerek de olsa yol verdi ama yapýlan hareketi hazmedemediðini gösterir gibi bir yarýþ ve kovalamaca baþladý iki araç arasýnda...

Kendi kendine: “bugün aksilikler birbiri ardý sýra geliyor, bunda da var bir hayýr “, diye düþünüyordu ki acý bir fren sesi ile öne doðru, diðer yolcularla birlikte düþtüler. Olan olmuþ, korktuðu baþýna gelmiþti... Yarýþ yapan iki araç çarpýþmýþtý. Araçlarda bulunan yolcular korku ile aþaðýya inerek yapýlanýn yanlýþ olduðunu söylediler ama olan olmuþtu bir kere.

Kaza paniði atlatýldýktan sonra kendisini kontrol etti, bir þeyi yoktu. Diðer yolcularýn da bir þeyleri olmadýðýný öðrenince sevindi. Yalnýz iki araçta da çok hasar vardý ve þoförler nerede ise birbirlerine girecek gibiydiler. Suçlu olmalarýna raðmen, þoförlerin, kavgasýna engel olmak yolcularýn üzerine düþtü. Kendisi de kazanýn þoku ile randevuya geciktiðini neden sonra fark etti. Hemen yoldan geçen bir taksiye el kaldýrdý, duran araca binerek iþ yerine doðru yol almaya baþladý... Bir müddet yol aldýktan sonra yolun kapalý olduðunu fark ettiler. Öyle bir noktaya gelmiþtiler ki yolun açýlmasýný beklemekten baþka çare yoktu. Tekrar telefon etmek zorunda kaldý arkadaþlarýna ve gecikeceðini, gerekirse beklememelerini ve yola devam etmelerini söyledi. Yaklaþýk bir saat sonra öndeki araçlar kýpýrdamaya baþladý. Bir kilometre gittikten sonra yolun meydana gelen bir kaza nedeniyle kapalý olduðunu anladýlar.

Ýþ yerine ulaþtýðý zaman arkadaþlarýnýn kendisini beklediklerini fark etti.
Giriþ kapýsýna girmek üzereyken vücudunda bir acý hissetti. Ne olduðunu anlamaya çalýþýrken bir yaban arýsý tarafýndan sokulduðunu anladý. Durum tehlikeli olabilirdi çünkü böcek sokmalarýna karþý alerjisi vardý... Arkadaþlarýna kendisinin gidemeyeceðini, yola çýkmalarýný söyledi ve gerisin geriye dönerek yoldan geçen bir taksiye bindi. Þoförün: “nereye”, demesi üzerine: “en yakýn saðlýk kuruluþuna”, diye cevap verdi. Taksici saðlýk kuruluþuna vardýðý zaman vücudunda alerji baþlamýþtý bile... Acil servisine vararak durumu bir hayli zorlanarak izah etti. Hemen içeri alarak olayý sorguladýktan sonra gerekli tedaviye baþladýlar...

Verilen ilaçlar sayesinde birkaç saat gibi bir süre sonra tehlikeyi atlattýðýný, yalnýz birkaç saat daha istirahat etmesi gerektiðini söyledi acil doktoru. Bir reçete yazarak, yazýlan ilaçlarý almasýný ve kullanmasýný belirtti.

Bugün yaþadýklarýný yaþayacaðýný hiçbir zaman düþünmemiþti. Ama aksiliklerin arkasýnda ne olduðunu da asla tahmin edemedi, edemezdi de... Gaip bilgisi, bilgisi dýþýndaydý... ”Bugünü ve bu olaylarý unutmam imkansýz ömrüm boyunca”, dedi...

Ýþ yerini arayarak sorumlu müdüre durumu izah etti. Ýþ gelmeyip istirahat etmesi söylenince de evine döndü. Annesini bir kez daha þaþýrtmýþtý. Annesinin: ”hayýrdýr inþallah, geç gelebilirim derken, erken evdesin, niye?”, diyen sorusuna olanlarý eve girdikten sonra, özet olarak anlatarak cevap verdi.

Annesinin hazýrladýðý akþam yemeðini yerken bir taraftan da haberleri takip ediyordu ki, spiker bir trafik kazasýndan bahsediyordu... Ýki aracýn çarpýþtýðýndan, birkaç ölü ve birkaç yaralýdan söz ediyordu ki ölü ve yaralý isimlerini ekranda görünce adeta þok oldu. Çünkü ölülerden ikisi ve aðýr yaralýlardan biri bugün iþ görüþmesine
gidecekleri arkadaþlarýydý...

Adeta kaný donmuþ gibi kalakaldý... Üzülmeli miydi, sevinmeli miydi karar veremedi... Ýlk þoku atlattýktan sonra arkadaþlarý için çok çok üzüldü ve aðladý. Olayý doðrulamak için birkaç yere telefon etti. Kazanýn doðru olduðunu ve aðýr yaralý arkadaþýnýn da öldüðünü
duyunca bir kez daha yýkýldý.

Aksiliklerin niçin art arda geldiðini idrak edince, hiçbir þeyin hesap dýþý
olmadýðýný anlayýnca, kendinin ve insanýn ne kadar aciz olduðunu düþünerek þükretti, gözleri dolu dolu, kalbi buruk. Günlerce, hatta yýllarca o günü ve olaylarý unutamadý. Unutmasý da mümkün deðildi!