UMUTLA BAÞLAYAN BÝR GÜNÜN HÝKAYESÝ


Þimdi size, umutla baþladýðým bir güne birilerinin nasýl balta vurduðundan, bazý kiþilerin belki de hiç farkýnda olmadan baþkalarýna nasýl rahatsýzlýk verdiðinden söz edeceðim:

Günün erken denilebilecek saatlerinde uyandýðýmda, sanki yaþamým o günle yeniden baþlar. Genelde dinlenmiþ, uykumu almýþ olarak uyanýrým. Hani Nilüfer’in meþhur bir þarkýsý vardý bir zamanlar, “Yine Yeni Yeniden” diye. Ýþte o þarkýdaki gibi. Koskoca bir gün benimdir artýk. Onu dilediðim gibi kullanabilirim. Ve sonra Þevket Rado’nun þu sözlerini anýmsarým: “Dün gitmiþ, onun yerini bugün almýþtýr. Bugün ise yarýn, bir daha dönmemek üzere gitmiþ olacaktýr.” Ve Mevlâna’nýn dörtlüðünü mýrýldanýrým:

“Her gün yeni bir yere konup göçmek gerek
Akarsu gibi donmadan akmak gerek.
Dün geçti gitti, dün gibi, dünün sözü de geçti
Bugün yepyeni bir söz söylemek gerek.”

Günümü en iyi bir þekilde deðerlendirebilmek ümidiyle evden çýkarým. Günün erken bir saatinde sokaða çýkmak bana çok iyi gelir. Bazý insanlarýn, günün en güzel saatlerini uykuda geçirdiklerini bildiðim için, onlarýn adýna üzülürüm. Ýçimden; uyuyan insanlarýn bulunduðu evlerin kapýsýný çalmak, onlarý uyandýrmak gelir.

Sabahlarý bazý insanlarda gördüðümüz uyku mahmurluðu bende hiç olmaz. Kendimi genelde saðlýklý ve dinç hissederim. Uyanýr uyanmaz, bir þarký mýrýldanacak, kilometrelerce yol yürüyebilecek kadar hem de. Bunu da erken kalkma alýþkanlýðýma borçlu olduðumu düþünürüm. Ýlkokul ikinci veya üçüncü sýnýf Türkçe kitabýndaki O.S.Orhon’un, neredeyse bana rehber olan þu dizelerini hatýrlarým çocukça:

“Sabah oldu uyan uyan!
Tembel olur çok uyuyan.”

Güneþin yenice aydýnlatmaya ve ýsýtmaya baþladýðý sokaklarda ilerlerken gördüklerim genelde aynýdýr. Çoðu zaman hep ayný kiþilerle karþýlaþýrým. Bu kiþilerin hemen hepsini tanýdýðým için, onlarý güler yüzle selâmlarým. Ýçlerinde , sadece þahsen tanýdýklarým ama adlarýný bilmediklerim de olur. Bu durum onlara selâm vermeme engel deðildir. Onlara da güler yüzle selâm veririm. Bu konuda benden önce davrananlarýn selâmýný yine güler yüzle alýrým.

Yaþamýn, insanlarla güzel olduðunu düþünürüm. Böyle tanýdýk yüzler görmenin bana huzur ve mutluluk verdiðini hissederim. “Ýnsanýn memleketinde yaþamasý ne güzel! Hem de böyle küçük ve herkesin birbirini tanýdýðý bir kasabada.” diye düþünürüm. Ve yere daha sert, daha kendimden emin basarým. Adýmlarýmý sýklaþtýrýrým. Ýþime gitmek için yaptýðým bu kýsa yolculuðu, sportif bir etkinlik, meselâ bir yürüyüþmüþ gibi deðerlendiririm. Hem hýzlý tempoda yürümeye, hem düzenli nefes alýp vermeye özen gösteririm. Hatta bazen, “Keþke okulum evime daha uzak olsaydý da, her sabah daha fazla yol yürüyebilseydim.” diye düþünürüm. Böylece evimden iþime giderken harcadýðýmýn zamaný bile bilinçli kullandýðým için kendimi kutlarým. Bu , kendime olan güvenimi daha da artýrýr.

Çevremde gördüklerime dikkatlice bakarým. Ýnsanlarýn davranýþlarýný gözlerim.Gördüklerimden bir þeyler yakalamaya çalýþýrým, genelde de baþarýrým. Gördüklerim, yaþadýklarým üzerinde düþünürüm. Böylece zihnimi, hep meþgul tutarým. Bu bir beyin cimnastiðidir aslýnda. Eðer mevsim baharsa, baharýn doðaya kazandýrdýðý güzellikleri, bitkilere getirdiði canlýlýðý, yeþilliði sanki içimde hissederim. Baharda bitkiler gibi, insanlarýn da canlandýðýný düþünürüm.

Bir sonbahar mevsimi ise, biraz hüzünlenirim, yerde rüzgarýn etkisiyle sürüklenen yapraklarý görünce. Sonbahar bana, yaþlýlýk dönemini hatýrlatýr. Sonra, aðaçlarýn birkaç ay sonra yeniden canlanacaðýný, sonbahar ve kýþ mevsiminin, bitkilerin bir dinlenme dönemi olduðunu düþünürüm. Doðanýn dengesinin mükemmelliðinden huzur duyarým. Allah’a þükrederim.

Yok eðer kýþsa, onun da bir güzel tarafýný bulmaya çalýþýrým. Kýþýn, insana evinin daha sýcak, daha güzel geldiðini düþünürüm. Dýþarýda üþüdükten sonra, kapalý mekâna girince, sýcak bir sobanýn, hele hele sýcak bir çorbanýn ne demek olduðunu daha iyi anlarým. Ýçtiðim sýcak bir çorbanýn veya kahvenin, kýþýn daha tatlý olduðunu farkederim. Ýþte bunlar bana mutlaka bir þeyler kazandýrýr. Ýnsanlara, hayata daha güçlü baðlanýrým. Çevremi, birlikte yaþadýðým insanlarý, iþimi, hatta kendimi daha çok severim.

Bu duygu ve düþünceler arasýnda ilerlerken, gözlerim yerlere takýlýr. Sabahtan akþama kadar kirletmek için epey çaba sarfettiðimiz sokaklarýn süpürüldüðünü veya süpürülmekte olduðunu görürüm. Bu temizliðe yeniden dikkatlice bakarým. Akþama doðru, hatta birkaç saat sonra bu sokaklarýn çöp içinde kalacaðýný bilirim çünkü. Bu yanlýþý düzeltmek için neler yapmak gerektiðini düþünürüm. Yalnýz birkaç kiþinin temizlediði, yüzlerce kiþinin kirlettiði,kirletmek için söz birliði etmiþçesine çaba sarfettiði sokaklarýn bu kadar çabuk kirlenmesi beni hiç þaþýrtmaz. Her gün gördüðü bir þeye insan þaþýrýr mý! Sadece üzülürüm.

Çocuklarýmýza, gençlerimize çevre temizliði alýþkanlýðý ve çevre bilinci kazandýramadýðýmýz için, bir öðretmen olarak kendimi suçlu hissederim. Baþkalarýnýn temizlediði yerleri kullanýrken çok daha fazla dikkat etmemiz gerektiðini düþünürüm. Sonra alýþageldiðimiz kötü bir görüntüyle karþýlaþýrým. Ne kadar görmek istemesem de görürüm. Sokaklara tükürülmüþtür. Öyle bir iki yere deðil hem de. Tüylerimin diken diken olduðunu, midemin bulandýðýný hissederim. Sokaklara tüküren bu insanlarla her yerde karþýlaþýrým. Hangi kente,hangi kasabaya gitsem, o kiþilerden hep vardýr. Birilerinin , kurulan düzeni ve konulan kurallarý bozmak için, ellerinden gelen gayreti gösterdiklerini düþünürüm.

Daha birkaç dakika öncesine kadar hayat ve umut dolu iken, birden öfkeye kapýlýrým. Bazen içimden, bazen de yüksek sesle ”Kimler yapýyor bunu? Niçin yapýyor? Ýnsanlarýn midesini bulandýrma hakkýný kendinde gören kim?” diye kendi kendime söylenirim. Bu soruya hiç cevap bulamam.

Tükürülmüþ sokaklar artýk bize olaðan gelmeye baþladý. Çoðumuz kanýksadýk bu yanlýþ davranýþý. Ne kadar acý deðil mi? Evimizi temiz tutmak için gösterdiðimiz özeni, halka açýk yerler için göstermeyiþimizi, çað dýþý bir davranýþ olarak deðerlendiriyorum ben. Öðretmen Okulundayken, bir öðretmenimiz bize þöyle demiþti: “Temizlik imanýn yarýsýdýr. Ama bizde ne yazýk ki ,dörtte biri bile yok.”

Umutla, heyecanla, neþeyle baþladýðým güzel bir günümü, sokaklara tükürenler iþte böyle mahveder. Hiç kimsenin, bir baþkasýnýn neþesini bozmaya, umudunu kýrmaya hakký olmamalý. Haksýz mýyým?