O gün sen umurumda deðildin anýlarýmý yaþýyordum. Hep baþladýðýmýz yerdeydim, kafam karýþýktý anlýyormusun, adým atamýyordum…
Yalnýzlýðýn böylesine korkunç, hasretin böylesini soyut duygular taþýdýðýný bilmezdim.
Türkiye kriz içindeydi neye aðlayacaðýmý bilemiyor, yýkýlmýþlýðýn uç boyutlarýný kovalýyordum…
Birine adres sordum, yoksulluðunu aðladý. Yaþlý bir kadýn Ulus’da el açýyordu, sen bunlardan habersiz, Melbo’da dans ediyordun.
Zaman avuçlarýmda daðýlýyor, nereden baþlayacaðým, neden sýrýlsýklamým gökyüzünde tek damla yaðmur yok…

Ve Ben Kenti Terkederim…

Ankara kalesinde güneþ batýyordu
Sen yoktun onu ben yaþýyordum
Duygularýn sonsuz boþluðundaydým
Anlamýyormusun kendimi suçluyordum…

Güneþ yok olmuþtu
Sen hala orada deðildin…

Bir gün gideceðim buralardan
Sen Ankara kalesini uzaktan seyredeceksin
Soluksuz atacak kalbin
Yeni þiirler yazacaðým
Acýlar kanat çýrpacak yüreðimde..

Gün olur dönermiyim bilmem ki
Dönerde Ankara kalesine gelirmiyim
Seni orada bulurmuyum…

O arý yine çiçeðe konar
Sen bir yerlerde gülümsüyor olursun
Gün batýmýný beklerim
Belki o sýrada bir içki alýrým
Ankara geceyarýsýna döner
Ve kenti terkederim…