Bugün Cennet’ten arsa satýyorlardý
Revaklý avlusunda bir kilisenin.
Taksitlendirdim, ucuza bile geldi sayýlýr.
Biraz da günah çýkarttým.
Altýn halem kafamda,
Kanatlarým sýrtýmda.

(Arsama ne yapsam acaba?
Ne eksem bahçeme?)

Yarýn tohum almaya gideceðim
Mezarlýktaki geçitten.
Öyle tohumlar varmýþ ki;
Piyanolar bitiyormuþ bir anda
Cennet’teyse bahçen.
Cehennemi söylemediler.
Korkarmýþým, öyle dediler.

(Acaba yeþil puantiyeli perdelerim olur mu?
Piyanomu çalacak bir huri bir de.
Yetmez ki!..
Ben bir de çilekli pasta ýsmarlayayým papaz efendiye.
Gelirseniz ikramým olsun diye.)

Çok sorulan sorulara baktým sözleþmede;
Topraðýn altýndaki yolculuk daha mý eðlenceli yeryüzünden?,
Saçlarým turuncuya döner mi öldüðümde?
Benim de bir sorum var:
Parmak kaldýrmadan konuþabilecek miyiz Tanrý’yla ötede, bir yerde?

Ezan okuyor hoca.
‘Namaz kýlmazsan eðer,
Cennet’i unut!’ dedi.
Esnedi bir de üstüne.
Siliverdi sevaplarýmý da.
‘Günahkarsýn sen!’ dedi.
‘Unut Cennet’i’ .

‘Ama’ dedim.
Kekeledim.
‘Benim biletim var Cennet’e,
Onaylý numarasý mürekkeple.’
Bakýverdi tenimdeki dövmeye
Numaralarý okudu.
‘Bir de camiye yardým et.’ Dedi.
‘Gönlünden ne koparsa’ diye ekledi.
Ellerim cebimde dolaþtý.
Gönlümden deðil ama,
Cebimden bir milyon koptu iþte.
Karþýlýðýnda bir makbuz verdi.
‘Bunu kaybetme,
Vizeyi daha kolay alýrsýn Cennet’e’.

Ne dedi?
Hey Allah’ým!
Hay Allah’ým!

Cebimde biletler,
Kafamda devrilmiþ sorular,
Tenimde acýyan numaralar
Ruhum kaybolmuþ diye
Ýlan verdim.
Yok bir haber!
Ey þeytan!
Kaçýrdýn onu di mi?