hep ayný tür þeyler, yaðmur yine yaðýyor, ince kaygan damlalarýyla nemlendiriyor havayý, severim yaðmuru hala, o da beni sevmiþ olmalý ki her yaðýþýnda tüm sevenlerime hatýrlattýrýr beni. Hepsini saatlerce dolaþtýrmýþýmdýr yaðmurda þemsiyesiz.
Soðuk, soðuk ve yaðmur… Soðuða da alýþamadým bir türlü, ezilmiþ çimen kokusu, kelebek sesleri ýlýk bir hava bunlarý tercih ettim hep. Ýlkbahar evet ilkbaharý sevdim en çok…
Kaktüse benzetmiþtim kendimi de hiç itirazsýz kabul etmiþtin, sinsi bir gülümseme sezinlemiþtim o an gözlerinde, nede yakýþýklý olmuþtun. Bire bir çýkýþtýðýmýzda hep böyle güzelleþirdik biz, hoþ bir tebessümle dolaþýrdýk yollarda, kimse anlamazdý yüzümüzün bu halini, somurtarak yürümeye alýþmýþlardý onlar…
Þimdilerde erik aðacýna benzetiyorum kendimi, durmadan bir þeylere benzetiyorum zaten kendimi. Kendime ne zaman benzerim onu bilmiyorum. Bir erik aðacý vardý kýrmýzý ekþi erikleri olan bir aðaç! Bir gün o aðacýn altýnda “eskiden bütün meyvelere erik deniyormuþ” tartýþmasýna girmiþtik ama en çok þubatýn ortasýnda yalancý güneþlerle çiçekleniþine gülerdik erik aðacýnýn, acýmýyor da deðildik ama çocukluk iþte… Ýþte böyle her yalancý güneþle çiçekleniyor ve kaybediyorum kendimden bir þeyleri. Kendinle uðraþmaktan bir türlü býkmadýn diyor, duyabiliyorum. Hep söylerdi o böyle þeyleri ama olduðum gibide kabul ederdi beni, hiç yönlendirmeye çalýþmadý. Somurtkanlýðýma, bazen uzun süre konuþmamama bile katlandý. Beraber bir þiir okumuþtuk ve çok beðenmiþtik bir mýsrasýný “Ben mutlu olmasam, kimseyi mutlu edemem ki”
Çoðu zaman kendimi dalgýn, hiçbir þeyle uðraþmaz bir halde yakalýyorum, baþým ellerimin arasýnda irkiliyorum ve soruyorum kendime, acaba uðraþacak bir þeyler bulsaydým yinede böyle mi olurdum? Büyüdükçe düþünen adam heykelini neden Bakýrköy’ün ortasýna diktiklerinin ayrýmýna varýyorum galiba… Kendine bir amaç bulmalýsýn demiþti, evet evet çok iyi hatýrlýyorum, Ahmet amca’nýn aðaçlarýndan armut araklarken söylemiþti bunu, az daha yakalanýyorduk öyle önemli þeyler aðacýn üstündeyken söylenir mi? Neyi ne zaman söyleyeceðini hiç belli deðildi, aklýna geldi mi patdadanak… Bütün sevgimi, bebeklerimi, bisikletimi benim için çok deðerli onun için hiç deðerli kurutulmuþ çýnar yapraklarýmý bile vermiþtim de bana bir amaç vermemiþti. Ne kadarda kýzmýþtým “Demek amaç denen þey benden deðerli” diye bile düþünmüþtüm. Ne kadar aptalmýþým, bir amaç uðruna vazgeçilir mi öyle güzel þeylerden. Hala bir amacým yok. O zamandan beri þirret yüzü rengarenk yalanlarla dolu amaçtan nefret ettim, içten içe bir amacým olsun istemedim deðil ama bazý þeyleri küçük senaryolarla geçiþtirip bitirmeyi severdim, halada öyledir. Bir sürü amacým var þimdi ama þüphelerim var, amaç denen þeyden þüphe edilmezmiþ ama benim amaç yaðlý tencere gibi geliyor bana. benzetmelerimde bir acayipleþti. Þimdi o olsa “þakýn” derdi bana, tamam kabul þaþkýným ama böyle olmalý öyle hayatýn acýmasýzlýðýndan falan dem vurmayacaðým, hiç hýrslý olmadým, olmayacaðýmda içimden baðýrmak geliyor “býrakýn bildiðim bir þeyi sürdüreyim bu sefer” diye…
Yinede yaþam sürüyor, sokaklarda dolaþýyorum, tiyatrolara sinemalara gidiyorum, bir sürü söz verip kendime tutmuyorum, çam kokusu ve denizi özledim, özledim iþte ama garip bir özleyiþ, garip çok garip…
Dinginlik sezinliyorum hava dinginlik kokuyor. Herkesin hayal bir sevgilisi vardýr. Onunla konuþurken mutlu oluyorum, sanki hep yanýmdaymýþ gibi, bazen yoldan geçenleri ona benzetiyorum. Onu hiç görmedim yine de benzetiyorum. Onu gibi konuþan, onun gibi düþünen birinin bulunma olasýlýðýnýn imkansýza yakýn bir þey olduðunu sezinlediðimden beridir böyle sürüyor bu. Herkes her þey deðiþiyor o neden hep ayný? Ben bile deðiþiyorum, o yine ayný, þey gibi, yaþamýyormuþ gibi…
Herkesin içinde gezdirdiði, þekillendirdiði, eline fýrçayý alýp bir güzel boyadýðý, dünyasal sevgilisinden ayrýlýp ona geri döndüðünde bile hiç kýzmayan, ara sýra sohbet ettiði her zaman içtenlikle karþýlayan bir sevgilisi vardýr.
Deðiþmeyen: Yaðmur yaðmaya ve her zamanki mahmurluðu ile ondan korkanlarý korkutmaya, onu sevenleri ise tatlý ýlýk ýslatmaya devam ediyor.
Deðiþen: Tüm güneþler bile gelse erik aðacýný çiçeklendiremez artýk, iyi ýsý vereceðini düþünüp kesmiþler, kolay mý o kadar güneþ yuttu.