Biz kendimizi
hiç sevmiyoruz
korkularýmýzla
yüreðimizdeki mavzerlerle
yitiriyoruz kendimizi
Mutluluðu çok görüyor
sahte gülücükler
yuvalýyoruz yüreklerimize
aslýnda sevmiyoruz
yakamozlarý
göl kenarlarýný
kurumuþ yapraklarý
sonbaharý
ve diðer mevsimleri
günümüzü bile
yapay mutluluklarla
geçiyor gecemiz
kablolu iletiþimler
gidiþ geliþler
birinin ellerine
bakan o gözlerin
sevinçleriyiz biz

göz yaþlarýmýz lacivert
yaþamlarýmýz beyaz
ve tellerde asýlý
sesimiz

paranoyalar
birer yýldýzdýr yüreðimizde
kanayan
yýllar
yaprak gibi
dökülür mavzerlerimize
her rüzgarla gözyaþý

yaðmurlar fýsýldadý
karlar örttü üzerimizi
güneþ açtýk
büyüdük bir çiçek gibi
anlayacaðýmýz
bir dolu zaman
anlayacaðýmýz
bir dolu hayat
ama hiç bir kahin
anlayamadý
varamadý farkýna
doluluðumuzun
bardaklar doldu
kelimeler boðuldu
dumaný tüttü gecemizin
bittik
bir sigara gibi
sayfa aralarýna sýðmadý
kurumuþ takvimimiz

gücümüz yetmedi saymaya
anýmsamaya
tenlerimizin selamlaþtýðý anlarý
çünkü
hep bir'den baþlardýk saymaya

Hiç sevmedik birbirimizi
karanlýktý yola çýktýk
ýþýk sandýk
uzaklaþtýkça parladýk
ay ýþýðý vurdukça mavzerlerimize
biz hiç sevmedik kendimizi
hiç sevdik baþkalarýný
anlayacaðýn
baþkalarý için gün saydýk
anlayacaðým
seyirci kaldýk güne
geceye yaþama
baþkalarý için yiterken

anlayacaðýmýz
tellerde asýlý kaldý sesimiz
ancak gözyaþlarýmýz sýðdý
sayfa aralarýna

bir ömür seyir....