Uyuþukluk... Hýrsýz... Duman... S... Gel... (gelme)

Ve gitarýn telleri titreþirken eli deðdi elime... Göç baþladý ! Ordular ayaklandý birden. Durun; yok biþey ! Þaka yaptýk! titremedi bile ellerimiz... Öyle bir minibüste arkadan para uzatan elin önde oturan ele deðdiði an gibi... Kiþilerin hiçbir yeri yok bu hikayede. Sadece eller... onlar da birbirlerinden yana bir kaygý içinde bile deðiller. Sadece o dokunuþ... o bir saniye... bir sonsuz saniye... Ýþte o var ortada var olan. Ben bile yok sayamam. O dokunuþ! Hayatýn bir sýrrý varmýþ gibi, sýr dolu. Kibirli, umursamaz, apaçýk. Duruyor iþte hayatýn tam ortasýnda. Sanki bir hayatým yokmuþ gibi onsuz...
Ve kapý açýldý. Uyur uyanýk düþlerin içinden, doðruldu yatakta.

- Yemek hazýr !
- ...
- Hadi uyan artýk. Kendine gel ! En sevdiðin çorbayý yaptým sana...
- Geliyorum... (ve maskelerim nerde? )

Hangi göç benim? Göçen hangi benim?