KURTULUÞ

Kurtarýlmayý bekliyor düþünüm tutsaklýðýn pençesinden. O asýrlýk çýnar gibi tutsak evinin avlusundaki. Anlýka takýlan çepeçevre dört duvar. Gökyüzünden baþka görünen ne var? Oysa olmasaydý da o duvarlar, gidemezdi çýnar, býrakýp köklerini ötelere. Ya kurtuluþ nerede baþlar?

TOHUM

Bir tohum attýn mý topraða çoðalýr. Ve tüm çoðalanlar bir tohumda toplanýr.Derim öyleyse: Sonsuzca güzel tüm kötülükler, sonsuzca güzel tüm iyilikler... Güzel olmayan eksik katýmý niteliklerin anlama. Ama; bilmiyorsam daha –nitelik-, bilmiyorsam daha –anlam-, gerçek ellerim üretemez gerçek günleri.

SEÇÝM

Ne büyülü bir karalama “ Evrensel”... Oynak bir gerilemeyle ulaþýlabilir olacak baþlangýcý -son’un. Sen anlak! Seçim eline verilseydi neyi yaratýrdýn tin’den önce, ya da neyi ulaþtýrýrdýn yokluða? Hadi! Dediler: tanrýný yarattýn. Hadi yarat þimdi kendi erdemini Tanrý olmaksýzýn.

MUÞTU

Muþtular duyuyorum yarýn adýna. Korkuyorum umuttan. Güvenmiyorum çünkü onlara... Umutçulara... Getiren daha bilgedir alandan. Ben getirsem sunu ve bilgeler bilgesine ulaþtýrsam –sunumu- iþte o zaman korkmam umuttan. Sonsuzuna ulaþmam için, sessizliðin en güçlüsü saðýr etmeli kulaklarýmý. Almak için vermeliyim her zaman, almak için vermeyi amaçlamadan...Umudum veriye kanat çýrpmalý, kanadým martýya takýlmalý, uçmalý itkisiz yabancýdan.

TANIMSIZ

Bilmem gerekmiyor –tanýmsýz- ý, düþünmem de gerekmiyor.Ak kanatlarýný süzerek gelirse karanlýklarýmýn kuytularýna, eli boþ döndürmeden konuk etmem gerek. Bunu öðütler içtepim bana.

BÝLGE

Usta yetiþtirmedikçe yerine çýraðýný, katlanmalý unutusuna bilgeliðinin, katlanmalý yalancý avunuya. Seslenmeden anlaþmalý bilgi öðrencisiyle, bilgelik-se- araçtan öte deðil. Sonlu bir kayýrmaca...

SON

Kor gibi yanmadan su, asla yýkýlmaz bu duvarlar.Bekleyiþse, baskýn bir sorgulama dürtüsünün gölgesi altýna sokulmak ister de, zanneder karanlýktýr gölge.Sýrdýr düþünü, anlamla somutlanmak ister.Kurcalar kendisini en sarp üþentisine deðin, boþ döner eli. Sanrýlarýn seðrekleri sarar her yanýný.göz atar, kol atar, yürek atar...O, yine –son- a bön bakar.

SÝYAH

Usulca katýlýr geceye sessizlik. Suç çekingen pembelerde oysa, aldýrýþsýz mavilerde.Oysa ne güçlü siyah... Tüm renkleri barýndýrýr da içinde, birini salývermez kendi kimliðine.Bir kez tutsak olmaya gör o büyüye, -bütünleþmeye-... Amaç, oldukça, ulaþmaya, siyaha; korkmamalý artýk çürüntüden.Artýk boyamayýn bulutlarý maviye. Olsaydým bulut, mavi deðil, mor görünmek isterdim gözlere. Kara Gözlere...