GAZ YAÐINA TUTSAK SEVÝÞMELER KALDI BANA!


Sema denizinin en diplerinde bir yerlerde bir denizkýzý varmýþ derdi hep anneannem ve ben hep merak ederdim bu gizemli yaratýðý. Anlamýný bilmediðim bir telaþ sarardý beni her yaðmur yaðdýðýnda. Sanki kocaman bir damla çise olurken, yeryüzüne içinde denizkýzýný da getirecekti ve ben hep heyecanla gökyüzüne bakardým hep, yaðmur yaðýþlarýnca... Gözlerimi acýtmasýna bile aldýrmazdým bazen iri damlalarýn hatta dolu altýnda çýplak ayakla koþtuðum günleri anýmsarým. Minik bikinimi kýþýn soðuðuna aldýrmadan bedenime geçirir, elimde þemsiyemle uçmaya çalýþýrdým. Filmlerden etkilenirdim belkide. Her 31 Ekim geldiðinde, cadýlarýn çatýlardan þemsiyelerle uçuþunu izlemek için duvardaki antika saatin 12 kez vurmasýný beklerdim Kasým bitimlerine hiç kala...

Mumlar yakardým odamda babamýn ne dediðine aldýrmadan ve kiliseye benzetilen odamda sonsuz huzura dalardým çalýþmayan bilgisayarýmýn, mavi flu ekranýna kilitlenirken bakýþlarým. Öyle derin hayallere dalardým ki; engin okyanuslar boðardý beni... Hep olmayacak iþler peþinde dururdum, koþup. Küçücük yaþlarýmda. Olmazdý da zaten. Düþ kýrýklýklarýmý yerlerden toplamayý da o zamanlar öðrenmiþtim, “çoktandýr söyleyemiyorum”lu bakýþlarý da... Ýçimde biryerlerde hep bir sýr saklardým aklýmca... Herkesin bildiði ama unutulmuþluða yüz tuttuðu için hatýrlanmayýp, herkesin aslýnda “artýk” bilmediði sýrlar... Minik bir misketim vardý, hiç unutamam. Tek bir an bile yanýmdan ayýrmazdým. Renklerinde yiterdi ruhum ve bir baþka dünyam olurdu o benim. “hayal” adýnda, “hayal” tadýnda ve “hayal”imsi bir dünya... Sýnýr... Yok...

Keman çalmayý o zamanlar da severdim. Aðlarý yine hep kemanýmýn kayýþý ve ben, o her aðladýðýnda onunla beraber yasa bulanýrdým... O beni þarkýsýyla ýslatýr, ben ona nem salgýlardým. hiç yokluklar içinden pýhtýlaþmýþ bir kan yuvarýný yeniden hayata geçirmek gibiydi kemanýmýn söylediði her bir masalsý þarký... Ben onu dinlerdim o çalardý yada ben onu çalardým o beni dinlerdi... Birgün kayýþým koptuðunda içimde birþeyler parçalandý. Sattým onu ve uzun zamandýr almak isteyip alamadýðým ayakkabýlarýmý almayý denedim. Hiç aklýma bile gelmeyecekti sanki; aðlama isteðime karþý koyamadýðým zamanlarda, onu arayýp bulamadýðýmda anneme “düzenleme yaparken nereye sakladýn onu?” diye soracaðým... Alacaðým yanýt hep ürküttü beni. Kötü bir kabus olarak iþlenmesini ne kadar çok isterdim o günün hayat defterime oysa... O da olmadý iþte ve ben ihanet ettim beni acýlarýmdan arýndýran en yakýn hatta belki de tek dostuma. O þimdi, birilerinin vataný olan bir ülkenin en büyük yerleþim birimi olan Ýstanbul’da. Ben gitmezsem o gelemez. Ben gitsem onu bulamam. Belki birgün baðýþlar beni. Ýyi olduðunu biliyorum ama, en azýndan bu güzel.

Ývedi düþlerim var... Her gece uykularýmdan uyandýrmaya andlý, siyam kedilerim dolanýyor arka bahçemde ve “kendi”min olacak evi hayal edip duruyorum bu son günlerde... Sessizliði dinliyorum her fýrsat bulduðumda, gözlerim kapalý... Gözlerim kapalý olduðunda, ne kadar da gün olsa gök, boyun eðer göz kapaklarým karanlýða ve daha iyi duyumsarým, yalnýz kalýnmýþlýðýn acý sesini... Topraða, yaðmurdan sonra yapýþýp kalmýþ minik bir toz zerresi gibi sessiz ses... Ya ses yada sessiz nasýl olur deme þimdi!

Marangozlar, demir sehpayý ahþaba dönüþtürebilirler mi hiç? Bu sorunun cevabý erdiðinde birgün aklýna, adýn kalacak aklýmda ve “bulmuþsun” diyeceðim... Bakalým.
Hastane koridorlarýnda, en uzun yolu yürüyen, en hasta adama rastladým dün. Yardým etmek istediðimde itti beni. Gözleri görmüyor ve burnundan aðýr çekim bir film gibi kan damlýyordu aðýr aðýr... Þairin dediði geldi aklýma o an nedense; “ölü güneþlerin, serpilen mor kulu...” ölmesin güneþler!!! Kýyasýya bir yarýþ gibi ateþ, meþaleyi söndüren, ölecek... Suç ve cezasý aðýr... Gaz yaðýna tutsak seviþmeler kaldý bir bana..!

GÜL ÇAKIR
gulcakir9@hotmail.com