Þafak baðlarken daðlarýn duvaðýný
Çalýndý kapýmýz hoyratça.
Gecenin karanlýðýný hançerleyen,
Düþlerimizi parçalayan bir ses ile.

Bizimle geleceksin denildi !
Gidiþ, o gidiþ !

Ne yarým kalan düþlerimiz,
Ne de geride býraktýðýmýz
Masum, parýltýlý gözleri
Görebilmemize izin verildi.

Ne götürüldüðümüz yer belli,
Umutla sýktýðýmýz
Yumruklarýmýz yok þimdi.
Bir SES býraktýk giderken, kapýmýzýn önüne;
Farkýna bile varamadýlar, göremediler.
Yok edilmiþ, vurulmuþ, yakýlmýþýz
Umursamýyoruz artýk.

Sesimiz yankýlanýr þimdi
Karanlýklar karþý bir meþale.
Ve yankýlandýkça;
Korku salar karanlýklara
Umut olur, yumruk olur havada.
Çýnladýkça kulaklarda,
Isýttýkça taze yürekleri,
Endiþeye salar;
Hoyratça kapýmýzý çalanlarý,
Arabamýza bomba koyanlarý,
Kurþun sýkýp, diri diri yakanlarý.
Böyle bir SES iþte
Susturun susturabilirseniz...


Ýsrafil Yýldýzkan (Þubat 1993 Berlin)