Fransýzca'dan dilimize geçmiþ ve din ve devlet iþlerinin ayrýlmasý manasýndaký bu kelimenin aslý Latince "laicus" yani din adamý olmayan kimse, din adamý diþýnda kalan halktýr.

Atlantik ve sanayii devrimlerinin arkasýndaki esas iteneklerden biri de kilise ve feodalitenin saf dýþý býrakýlmasý gerçeðidir ki Avrupa teknolojik kalkýnmayý böyle baþarmýþtýr. Ama þu unutulmamalý ki büyük Fransýz devriminin akabindeki mahkeme mantýðý devrimin amacýna ulaþmadýðý fakat kilise ve derebeyliðin önünün kesilmesi teknolojik devrimin önünü açtýðý muhakkaktýr. Kilise muharref bir dini baský aracý olarak kullanmakla ve para merkezli yapýsýyla ilerlemenin önüne engel teþkil ediyordu.

Her ne kadar dinsel baský azalmýþ gibi gözükse de þu an belki tüm Hiristiyan Avrupa ülkeleri Hiristiyanlýðýn etkisi altýnda bir nevi teokratik devlet durumundadýrlar.

Onlarýn resmi ideolojilerinde kilise, Hiristiyanlýk (ve mezhepleri), Ýncil rahatça telaffuz edilebilirken; Vatikan üzerine düþeni yaparken maalesef Türkiye'de esasen din istismarcýlarýnýn neden olduðu tutkulu laisizm uygulanmaktadýr.

Atatürk'ün "Türkiye laikliði"ne aykýrý ve Atatürkçülük maskesi altýnda yasakçýlýk yapanlar ve din sömürücülerinin arasýnda kalan vatandaþlar faturayý ödemektedirler. Ýþte baþörtüsü bu açmazýn simgesidir de!

Aslýnda laikliði bir bakýma en iyi uygulayanlar Hz. Muhammed, Fatih Sultan Mehmet ve de Atatürk'tür.

Artýk yasakçýlarýn, baþörtücülerin, 68'lilerin, particilerin hatalarýný anlayýp optimal diyalektik çerçevesinde çözüm üretmeleri gerekiyor.