Yokuþ aþaðý inince,
Ýstanbul sokaklarýndan
Denize varýlýr mutlaka.
Anlatýlmaz garip bir mutlulukla sarsýlýrým…
Dalgalar titrer enstrüman gibi içimde,
Þiir yürür iliklerime,
Bir martýnýn girdabýnda sarhoþ olur,
Ve çýðlýðýnda külhaniyimdir,
Sesim çýkmasa da…
Ellerim pantolonun cebinde.
Bir tekme savururum gölgeye…
Ýsyaným,
gelip geçen bütün teknelerde korsandýr.
Hayal bu ya
Beni býrakýp herhangi bir sahilde
Yüreðimden ufka yelken açar…
Yüzüme bakar ; evler,aðaçlar,insanlar
Kent ufalýr gözümde,
Bir büyür ki özlemin…
Hiç sorma…
Bir kelime firari çýkar dudaklarýmýn arasýndan,
Belki küfrederim anasýndan baþlayýp kaderin,
Belki bir ýslýk, eskilerden cebimde taþýdýðým…
Duyulmayan görülmeyen bir yalnýzlýk benimkisi.
Tuz kaçtý gözlerime diyerek,
Denize bakýp bakýp,
Yalnýzlýðýmdan !
Utanýrýn…