Gözlerimi hayata ilk açtýðým günden beri,
Masum bir çocuðun elma þekeri istemesi gibi,
Heyecanla beklemiþtim seni,
Adýný aþk koyduðum sevgili.
Çok yýllar devirdim, çok hayatlar tükettim.
Masum yüzlü þeytanlarýn varlýðýný,
Sensiz geçen her an biraz daha öðrendim.
Sonra birden ansýzýn o çýkageldi,
Yani sen çýkageldin ey aþk!
Çok uzun yoldan gelmiþtin, kapýmý çaldýn.
Bir bardak su isteyecektin belki de?
Sende benim gibi susamýþtýn çünkü,
Sevmeye ve sevilmeye…
Uzun yoldan gelmenin verdiði yorgunlukla,
Ve de binlerce yol hikayelerinle geldin yanýma.
Bir çok hikayeye þahit olmuþtu gönlün,
Kimini yaþadýn, kimini gördün.
Beklide sýrf iki soluk almak içindi,
Tüm bu beklemelerin koynumda.
Veya tüm bu yaþanmýþlýklarý anlatabilmek içindi bana.
Sen anlattýðýn hikayelerle büyülerken beni,
Ben sana baðlanmaya baþladým, korktun.
Çünkü aþk özgürlüktü kendine göre.
Sonra gitmeyi çok istedin,
Beni her göremeyiþinde kendinde biraz cesaret bulup,
Çekip gitmek istedin…
Ama baþta verdiðin sözler elini ayaðýný baðladý,
Güzel bir hikaye yazmak için,
Bana, güzel olmak zorundayýz, diye sen demiþtin.
Ama sen, ben seni bu kadar severken,
Her aldýðýn nefeste beni býrakmak istemiþsin!
Oysa ben seni bir ömür beklemiþtim,
Gerçekte aþk var mý acaba diye hep iç çekmiþtim.
Ama nereden bilebilirdim, aþk gezgin bir derviþ,
Sadece bana ait kalamýyor her handa bir süre konaklýyor.
Ýþte þimdi son hancý benim beklide,
Valizlerini topladý ve bir daha dönmemek üzere,
Kalbimden taþýnýyor baþka kalplere.
Aþk misafir sadece, bense ev sahibi.
Adýný aþk koyduðum insan gitse bile,
Hanýn kapýsý açýk, aþký sunacak yeni misafirlere...