Yýkýlmak / Yok Olmak

Yarým bir denizdi o
diðer yaný yanýnda olan,
birleþince aceleyle
bir okyanustu yaratýlan.
.
Sevdayý okþayan dalgalarda
sevgi içinde yüzerlerdi
mutlu, þen yunus balýklarý,
büyürdü sularýnda
hasret özlü, mercan adalarý.
.
Ya rengini gözlerinden almýþ
kahverengi yosunlar?
Ya doðanýn kutsal bestelerle
bedenlerde fýsýltýlarý?
Öylesi bir doyumsuzluktu ki
bilemediler, gün loþluðuyla
gece karasýnýn eþiklerinde
onlarý gözleyen, imrenen
zirvelerdeki kem gözleri.
.
Ufuklarda tüterken sevda yanýðý
dumanlarla kahve buðusu gözler,
üzerlerine yaðdý bulutlarla raks eden
hýrçýn rüzgarlar.
.
Eskimeden eskiden kalmýþ
sevda çatlaklarýna saklanýrlarken,
kýskançlýk közlerinde buharlaþtý
yaþanacak yarýnlar.
.
Eksilmiþ ruhlarýn sýnýrlarýný
zorluyordu yorgun bedenlerde
çýlgýn sevgi dalgalarý.
Boþa akan pýnarlarda aðlýyordu
sular, yalanla uyutulurken
mahrem duygular.
Kurumuþ, yýkýntý bir dünyada
can çekiþen, karaya vurmuþ
umutlardý korkular.
.
Silinmeyen izler
nefret yosunlarý,
inat çamurlarý...
.
Ya her gün az, biraz yýkýlacaklar
ya da bir gün, birden yok olacaklar...
.
27 Ocak 2007
Nesrin Göçmen