Kudurmuþ bir öfkenin son nefesinde,
Adýnýn üstüne miadý dolmamýþ sözcükler konarken Sen;
Düþ bahçesinin yeni yetme düþ künü…
Sýfatlar ve tamlamalar azalýrken hece hece,
Sen güneþin kýzý, ellerinde koparýp
Attýðýn gençliðimin yüzü…
Kýrýlmýþ aynalarda aylarca çarparken
Þiirlerim Gündüzlerine,
Sen kendine gömülüp,
Uçurum düþleri betimliyorsun.
Ýntihar bile edemiyorsun…

Þimdi sazým yanýlgýlarla süslenen
Bir çift göze uyak düþer.
Sen gidersin ki, ne kalýr geriye
Kül rengine tabyalanmýþ anýlar,
Gözlerine matem sesi düþmüþ þarkýlar
Saçlarýnda ki yýldýzlar
Ardýnda býraktýðýn benden baþka…

mehmed asým
ankara