Bir bahar günüydü.
Bir gün önceden telefon etmiþ, ýsrarla, yalvarýrcasýna söylemiþti.
--Yarýn bütün gününü bana ayýr lütfen..!
--Tamam, dedim.
*
Saat dokuzda buluþtuk onunla. Önceki buluþmalarýmýzdan bir baþka sarýlmýþtý bu kez. Sanki býrakmak istemiyor, hep böyle kalmayý arzuluyordu.
Sonra sað eli sol elimin içinde düþtük caddelere. Rasgele gezinmeye baþladýk. Gezmekten çok sýk sýk dönüp yüzüme bakýyordu. Gözlerimiz birbirini buluyordu hemen. Buðulu kahve gözlerinde saklý bir hüznün varlýðýný seziyor ama nedenini çözemiyordum.
Bir ara yorulduk. Dinlenmek için bir parka oturduk. Benim kolum onun omzunda, onun kolu belimdeydi. Baþýný göðsüme yaslamýþ, kalbimin vuruþlarýný sayýyordu sanki…
Karþýmýzda bir dað vardý. Yeþil cübbesini giymiþ, baþýndaki kardan þapkasýyla bizi izlemekteydi. Çevremizdeki aðaçlarda serçelerin cümbüþü bir baþkaydý bugün. Seviþen, oynaþan serçeler ayaklarýmýzýn dibine kadar geliyorlardý. Güllerin tomurcuk uçlarýnda sýrrýný çözemediðim bir hüzün vardý.
Baþýný yavaþtan kaldýrdý. Gözlerime derin derin baktýktan sonra;
--Hadi senin eve gidelim, dedi.
--Neden..?
--Bugün senin olmak istiyorum…
--Sen zaten benimsin. Ancak, gönlün kadar bedenin de kutsal benim için. Zamaný gelmeden dokunamam.
Üstelemedi.
Yakýndaki bir kafeden hamburger aldým. Kola içtik. Yeniden gezmeye baþladýk bir süre.
**
Ýkindi güneþi ufka el sallamaya baþlamýþtý. Bir garipti bugün. Uzun çatal kirpiklerinin gölgelediði iri, kahve buðusu gözleri gözlerimi arýyordu durmadan. Çatma kaþlarý daha da çatýlmýþtý. Mermer beyazý bileðindeki zarif, minik saatine baktý. Gözlerimiz birleþti yeniden.
--Hadi, götür beni….
--Nereye..?
--Otogara, dedi.
Bir yolcu beklediðini düþünmüþtüm. Taksi çevirdim. Arkaya yan yana oturduk. Ellerimiz býrakmak istemezcesine sýmsýký kenetlenmiþti. Yine sarýldý. Yine baþýný göðsüme býraktý. Telaþlanmaya baþladýðýný seziyordum.
Otogarda indik. Aceleyle peronlara doðru yürüdük. Seç Otobüsleri peronunda durdu. Motoru çalýþan, sefere hazýr bir otobüsün önündeydik. Ön camýnda ‘’Expres-Ýstanbul’’ yazýyordu.
Çantasýndan bir bilet çýkardý.
--N’oluyor, diye sordum.
--Gidiyorum, dedi.
--Þaka yapma lütfen..!
--Þaka deðil, kader…
Sonra sarýldý bana. Hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý. Baþýný iki elimle tuttum. Yüzünü yüzüme kaldýrdým. Kýzaran yanaklarýndan inci taneleri peþ peþe kayýyordu, çenesine kadar. Sonra bir hasret damlasý olup yere düþüyorlardý.
Þaþkýndým. Yüzlerinden gözlerinden öpmeye baþladým. Gözyaþlarýný dudaklarýmla silerken birisi koluma hafiften dokundu.
--Hadi kardeþim, gidiyoruz.
Otobüse bindi. Baþýný cama dayadý. Hýçkýrýklarý dýþardan duyuluyordu. Otobüs insafsýzca hareket etti. Kaybolup gidinceye kadar el salladý durmadan.
Peþinden taþ bir heykel gibi kalakalmýþtým. Biliyordum. Bu gidiþin dönüþü asla olmayacak.
Dudaklarýmdan mýsralar döküldü.
‘’Elimi beþ yerinden daðladý beþ parmaðýn,
Gönlümde de yakmadýk bir yer býrakmadan git…’’

Mehmet Nacar