Senin olmadýðýn yerde baþlýyordu yalnýzlýklar;sessizliðe gömülüyordu dostlarým,gökyüzünde bir kuþ konacak yer arýyordu,bir çocuk çýplak ayakla mendil satýyor,trafik ýþýklarýnda camlarý siliyordu.Lunaparkýn demirlerini kavrayan küçücük parmaklarýyla izliyordu içerideki mutluluðu,bir gemi batýyordu üstelik fýrtýnasýz havada alabora oluyordu denizin tam ortasýnda...Bir kýz çocuðu dileniyordu caminin kapýsýnda yalnýz baþýna,kovalýyordu azrail kýlýðýndaki köpek can havliyle kaçan kediyi.Mevsimler karýþtýrýyordu yerini,yazýn ortasýnda yaðýyordu artýk kar.Yazdýðým fakat sana gönderemediðim mektuplarýn hiçbir anlamý yoktu.Bedensiz ruhlarýn gezindiði koskoca boþluktan ibaretti gece...
Kendimi aradýðým yerde;bir kuþ vurulup düþüyordu yere,ölüyordum bir bir dostlarýmýn gözünde,çýplak ayakla mendil satan o çocuk cansýz yatýyordu yerde üstüne örtülen gazeteyle.Limanda demirli gemi durduðu yerde batýyordu derinlere.Akþamlarý o kýz çocuðu bekliyordu köþede;aðzýnda sakýz,yüzünde makyaj bir de mini eteðiyle.Bir kedi can veriyordu azrailin diþlerinde.Aynýydý mevsimler;hep fýrtýna hep iliklerime iþleyen ayaz...Her bayram bir tabut kalkýyordu omuzlara,boþ sayfalarýn üstündeki gözyaþlarýydý zarfsýz mektuplar ve karanlýklarý üstüme kusan ejderha gibiydi gece...
Çýkýp sana geliyordum uzun yollardan ve geçtiðim her yerde kaybettiklerim dikiliyordu önüme.Okulun tam önündeydim gözlerin gözlerime deðdiðinde,artçýlarla sallanýyordu bedenim.Adým adým yaklaþýrken birbirimize,o çok sevdiðim fakat ölen kýzla ilk tanýþtýðým sahne perdeleniyordu yüreðimde.kýrk yýl deðil son nefese kadar hatýrý olan kahve gözlerin taþmaya yüz tutmuþ barajlar gibiydi hasretle bakarken gözlerime.Oysa ilk defa seni görmeye gelmemiþtim.Derdim ne teselli istemek ne de kelimelerle can vermekti maziye.Bu sefer kendimi almaya gelmiþtim,bir de;ufak bir kýzýn baþlamadan biten hayallerini,çýplak ayaklý çocuðun lunapark parmaklýklarý arkasýndaki keyfini,bir kedinin yaþama hevesini,bir de yalnýzlýðýmýn sesi,yarým kalan mektuplarý kurtarma ihtimalini....