Boyalý suratlar sýkýþmýþ fotoðraf albümüme,boyasý yüzüyle birlikte akmýþ suratlar...Ýlk sayfada ben varým;bir kolum havada bir elim boþluðu sarýyor gibi duruyorum,sanki kendi omzuma elimi atýp kendimi sarmýþým yýllar boyunca.Ufak bir çocuk oturmuþ boþluða,saçlarý kývýr kývýr,emziðe kaynamýþ dudaklarý,mavi yünden böcekli bir elbise,annesinin babasýnýn kaybolmuþluðuna aldýrmadan gülümsüyor objektife.Bir diðer resimde bükük dudaðý,siyah önlük üstüne beyaz yakasý,ellinde eskiden kaldýðý belli rengi solmuþ týrtýk bir çanta,adým atýyor yalnýzlýðýnýn sokaðýnda.Çeviriyorum;bir sayfa bir sayfa daha en son sayfaya geliyorum.Yaklaþýk bir ay önce çekilmiþ bir resim ve henuz boya deðmemiþ tek resim bu koca albümde.Hayatýn gerçek siyah beyazlýðýnda,karanlýkta çekilse de parlýyor beyazlamýþ saçlarý,belli ki acýya gülümsediði ilk ve son resim bu.Hepsinden farklý;kayýp eþyalarýn havasýnda,hasret akan gözlerin küçülmüþ gözbebekleri çýkýyor ön plana.Tekrar baþa dönüyorum çevirip sona geliyorum daha da hýzlanýyorum ama yok,neredeydi senin resimlerin?Oysa son resmi koyana kadar her gece bakardým doya doya...Anlýyordum ki gerçek olan tek bir resim varmýþ,son koyduðum resim ve o resmi görünce gerçekliðimle birlikte akmýþ bütün boyalý suratlar.Bense bugüne kadar bir ressamýn paletinden çýkan resimlere can vermiþim halbuki verdiðim bu canla tüm sevdiklerimi o ressamýn tualine gizlemiþim...
Anasayfa
